Afscheid of tot ziens?

Vanmiddag ben ik op bezoek geweest

Foto: Jannemieke Fotografie

Foto: Jannemieke Fotografie

bij BIG Challenge kanjer Geertjan van Groenland. Ik heb Geertjan een paar jaar geleden leren kennen als een warm en betrokken mens. Enorm bevlogen als het ging om zijn drie grote liefdes; zijn gezin, de varkenssector en BIG Challenge. En als Geertjan bevlogen was, dan liet hij dat merken ook. Man wat was het heerlijk om hem te horen vertellen. Alles aan hem communiceerde geestdrift en zijn ogen straalden als een kerstboom. Gewoon een heerlijk mens om bij in de buurt te zijn.

Geertjan had naast zijn liefde voor de varkenssector ook een andere reden om met meer dan gemiddelde bevlogenheid betrokken te zijn bij Alpe d’HuZes/BIG Challenge. Geertjan had slokdarmkanker. De behandelingen leken aanvankelijk effect te hebben, maar telkens als de ziekte onder controle leek, kwam hij toch weer met meer hardnekkigheid terug. Geertjan had de pech ook iedere keer rond juni met behandelingen te zitten waardoor het afreizen naar Alpe d’HuZes er keer op keer niet van kwam. Vorig jaar was hij wel op de berg en dat hebben we geweten. Tijdens deBezinningsbijeenkomst BIG Challe bezinningsbijeenkomst van de BIG Challenge teams, stond Geertjan voor de groep en inspireerde ons met zijn verhaal over doorgaan, over nooit opgeven en over de kracht vinden om met tegenslagen om te gaan. Zijn stem was aangetast maar zijn spirit was zo krachtig dat iedereen opgetild werd, klaar om het onmogelijke waar te maken. Het feit dat hij daar stond, na alle tegenslagen, was het levende bewijs dat er hoop is.

In het najaar van 2013 kreeg Geertjan met een heftige tegenslag te maken. Door alle bestralingen was er een gat ontstaan tussen zijn luchtpijp en zijn slokdarm wat niet meer te repareren was. Hij kreeg te horen dat hem nog dagen restte en dat de tijd van afscheid nemen daar was. Geertjan nam die taak voortvarend op zich en zo kreeg ik ook een mail waarin hij, heel persoonlijk, bedankte voor de mooie momenten die we gedeeld hadden. Helaas geen mogelijkheid meer om persoonlijk afscheid te nemen. Daar zit je dan, naar je scherm te staren. Geen woorden, tranen, ontzetting. Zo’n beer van een kerel. Zoveel geestdrift, zoveel levenslust. Hoe kan dat nou zomaar ophouden? Herinneringen aan Herman Houweling doemden op. Ook Herman leek onoverwinnelijk maar werd uiteindelijk geveld door de gevolgen van zijn darmkanker. Ik heb geantwoord, al weet ik niet of dat erg samenhangend was. In een voor mij emotionele periode, kwamen dit soort berichten extra hard binnen.

Een aantal weken gingen voorbij en de verwachtte rouwkaart viel niet op de mat. Langzaam hoorde ik van mensen uit de BIG Challenge organisatie dat Geertjan toch nog teveel van het leven hield om er zomaar vandoor te gaan. Hij kon dan weliswaar niet meer slikken, maar als dierenarts had hij op geheel eigenwijze de artsen zover gekregen dat ze met sondevoeding zijn lichaam weer nieuwe energie zouden geven. Dat werkte wonderwel en Geertjan ging door met het doen van datgene wat hij heel graag deed, namelijk ideeën bedenken en die delen met zijn omgeving. Af en toe zag ik op twitter een tweet voorbij komen, waar hij reageerde op het een of ander. Illustratief was zijn reactie op mijn oproep of iemand een iPhone 4 te koop had voor mijn dochter. Hij reageerde met: Ik heb er één maar die ben ik van plan zelf nog even te gebruiken ;-). Heerlijk gevoel van relativerende humor. In december gaf hij aan wel weer een keer bij te willen kletsen en of ik zin had langs te komen in het hospice waar hij sinds oktober lag om te overlijden… Een bijzonder verzoek.

Toen ik Geertjan op 2 januari opzocht in Nijmegen, trof ik een vrolijke man aan. We hebben uren zitten kletsen, alsof er niets aan de hand was. Ja hij kon niet slikken en kreeg al zijn voeding via slangetjes, maar verder mankeerde hij niets! We hebben over allerlei zaken gesproken en Geertjan stond midden in het leven. Nieuwe ideeën, betrokkenheid bij zijn voormalige werkgever en natuurlijk BIG Challenge en Alpe d’HuZes. Hij wilde ook alles weten van mijn ervaringen met Wim Hof De Iceman en mijn bezoek aan Polen in december. Geweldig vond hij dat en hij wilde graag zelf ook leren wat je met de ademhalingsoefeningen kunt bereiken. Het gaf prachtig aan dat hier niet iemand bezig was te sterven, maar een man die vol in het leven stond. Hij maakte ook grapjes over het feit dat hij eigenlijk maar 3 maanden in het hospice mag verblijven en dat hij daar bijna aan zat.

Geertjan kreeg uitstel van het hospice en mocht blijven. Natuurlijk, want zo’n vrolijke klant stuur je niet naar huis. Geertjan bleef communiceren met de buitenwereld en leek onsterfelijk. De tumor in zijn slokdarm groeide echter weer verder en vorige week werd duidelijk dat de sondevoeding niet meer mogelijk was via zijn slokdarm. Geertjan, fysiek verzwakt vond het tijd om het leven los te gaan laten. Vorige week hadden we via mail contact en gaf hij aan me nog graag een keer te willen zien. Dus vandaag ben ik bij hem langs gegaan. Weer verbaasde hij me. Ik verwachtte een hele zwakke Geertjan aan te treffen. En natuurlijk is zijn lichaam er niet op vooruit gegaan, maar zijn geest was nog krachtig en scherp als altijd. Waar ik verwachtte een half uurtje emotioneel afscheid te gaan nemen, hebben we ruim 2 uur zitten praten, lachen, plannen maken en het leven en de actualiteit doorgenomen zoals vrienden met elkaar doen. Gewoon twee mensen die onder het genot van een bakkie koffie bijkletsen. Wat was het gaaf. We lachten op een gegeven moment zo hard dat ik bang was dat we eruit gegooid zouden worden wegens verstoring van de openbare orde ;-). Natuurlijk hebben we ook over het proces van het leven loslaten gesproken. Prachtig om zo open en ‘gewoon’ over dit bijzondere en emotionele proces te praten. Wat kan het toch mooi zijn om met elkaar zelfs deze heftigste zaken te bespreken, te delen, te voelen.

Net als met Herman in 2010, voelde het nu ook niet goed om afscheid te nemen. Afscheid klinkt en voelt als iets definitiefs. Goede vrienden blijven en daar neem je geen afscheid van. We hebben elkaar een dikke knuffel gegeven en afgesproken elkaar ooit, ergens weer te gaan zien. Ik kijk nu al uit naar dat ongetwijfeld prachtige moment.

Dit bericht is geplaatst in Belevenissen. Bookmark de permalink.

13 Reacties op Afscheid of tot ziens?

  1. Jan Roothaert schreef:

    Fantastisch Coen, dat dit zo kan hoe moeilijk ook… Ik heb Geertjan eerder al een goede vaart gewenst met behouden aankomst. Reis lijkt nu echt in zicht te komen.
    Fijn dat JIJ zo met hem gezeten hebt en dit bericht hebt gemaakt. Zo hoort het te zijn!!! Bijzonder fijn voor Geertjan en passend bij jou.

  2. Rob Sies schreef:

    Wat een prachtig en ontroerend verhaal! Ik ken Geertjan niet, maar wel zijn neef Michiel die mijn collega is en voor hem gaat fietsen dit jaar. Wij steunen hem van harte!

  3. Janneke Janssens schreef:

    So true Coen!
    Ook ik heb de eer lid te mogen zijn van dit select gezelschap. Geertjan laat zien wat de kracht is van geven en dicht bij jezelf blijven.

  4. Marga te Velde schreef:

    Ja, dat afscheid nemen is niet Geertjan zijn sterkste punt, om maar even in de trant van zijn relativerende humor te spreken. Coen, wat een bijzondere en herkenbare ervaring. Ik lees dat je net als ik vereerd bent zo’n krachtig en prachtig mens te hebben leren kennen.

  5. Jack Vervoort schreef:

    Wat een prachtig verhaal. Ik heb ook het genoegen gehad om meerdere malen op bezoek te mogen gaan bij deze held, en kan me volledig vinden in je woorden.

  6. Hans Olijslagers schreef:

    Meermalen heb ik bezoek aan Geertjan op dezelfde manier mogen ervaren de afgelopen maanden. Een geweldige vent en een hele fijne collega. Ik mis hem nu al zeker als collega, maar ga hem in de toekomst nog meer missen als collega en vriend. Sterkte voor Geertjan en zijn dierbaren.

    Hans

  7. Marc schreef:

    Ik heb ook de gelegenheid gekregen om in Geertjan’s blessuretijd nog uitgebreid te mogen praten. Voor mij als zijn opvolger bij Topigs een gouden kans.
    ik herken veel van wat Coen hier schrijft. het is wel bizar zo tussen hemel en aarde…..
    Ik ben niet zo’n fietser maar ik denk dat ik maar vast ga trainen……

    Marc Martens

  8. Hetty schreef:

    Mooi…..

    Heel veel liefs aan jou Geertjan en de ongetwijfeld mooie mensen om je heen. Prachtig om de lampjes in je ogen te zien. Die neem ik mee 🙂

    Een hele dikke knuffel en kus

  9. Arne van Groenland schreef:

    Coen, dank voor je blog, wij hadden het niet beter kunnen verwoorden. Pap heeft genoten gisteren. 5 juni gaan we er weer voor!

    Arne

    • coen66 schreef:

      Ik heb ook genoten Arne, maar dat was wel duidelijk geloof ik ;-). Wat een heerlijk voorbeeld hebben jullie en wat is hij trots op zijn 3 kanjers die het stokje hebben overgenomen. Heel veel kracht, liefde en inspiratie op 5 juni.

  10. Ans Cornelissen schreef:

    Beste Coen, wat heb je deze ontmoetingen prachtig beschreven. Wat kunnen mensen sterk zijn bij zoveel tegenslag. Bedankt voor het delen!!!
    Hartelijke groet, Ans

  11. Toine van Toor schreef:

    Geweldig hoe je beschrijft hoe Geertjan (én Adrienne) met zijn lot omgaat. Ik mocht gisteravond nog op bezoek komen in Nijmegen en heb precies dezelfde beleving. Mijn verdriet en bewondering; Geertjan zijn kracht. Ongelooflijk.

    Geertjan laat precies zien waar we voor strijden: goed, gelukkig en gezond leven met kanker. Wat een voorbeeld voor velen; wat een mooi mens!

    Ik ben blij en dankbaar dat de paden van Geertjan en mijzelf elkaar hebben gekruist.

    Toine van Toor
    BIG Challenge

  12. Ietje schreef:

    Prachtig verhaal Coen waarbij ik kippenvel kreeg toen ik het las

Laat een reactie achter op Hans Olijslagers Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *