Herman
Maandag 18 januari is mijn maatje Herman Houweling overleden. Herman heeft prachtig geleefd en is waardig gestorven. Natuurlijk is 47 jaar veel te jong om te sterven, maar wat Herman in zijn leven voor anderen heeft betekend, is ongekend. Herman kwam, zag en overwon. Alpe d’HuZes 2009 werd op een grandioze manier door Herman gekleurd, niet door grote woorden, maar door op een prachtige manier zichzelf te zijn. De ziekte kanker waar hij al drie jaar mee leefde, en die hem uiteindelijk te machtig is geworden, beleefde hij op een grootse wijze. Herman bepaalde zijn eigen leven en nam daarin de regie en de verantwoordelijkheid. Zoals ik al eerder schreef maakte hij er zijn levenswerk van om zijn geliefde varkenssector in een positief licht te plaatsen, of in een realistisch licht zoals hij het zelf zei. Daarmee gaf hij zelf het voorbeeld door als exponent van deze veel bekritiseerde sector te laten zien hoe je met tegenslag omgaat; rug recht, hoofd in de wind en borst naar voren. Maar bovenal was Herman een geweldige vriend. Zoals hij zijn hart open kon zetten en anderen toeliet, komt zelden voor. Op zijn uitvaart gebruikte ik de term ‘Liefde op het eerste gezicht’. Sinds ik Herman ben tegengekomen in mei 2009, zit hij diep in mijn hart. We hebben de meest intieme emoties met elkaar gedeeld en uren over leven en dood gesproken. Telkens met de wetenschap dat dit voor hem veel verder ging dan filosoferen. De dierbare band die we in de maanden dat we elkaar kenden opgebouwd hebben, is met geen pen te beschrijven. De laatste weken waren hectisch, een emotionele rollercoaster. Veel te snel takelde zijn lichaam af en moest hij onder ogen zien dat maanden weken en weken dagen werden. Op 9 september reden we nog met een prachtige groep mensen de Mont Ventoux op waarbij Herman 2 keer naar boven reed en op 18 januari deed hij definitief zijn ogen dicht. Wetende dat dit moment zou komen, hebben we vaak gesproken over de eeuwigheid van onze band. “Als ik mijn ogen dicht doe, ben ik altijd bij je”. Dit zinnetje vertel ik mijn kinderen altijd als ik uitleg dat ik niet kan beloven altijd fysiek in hun leven te zijn. Dit werd voor ons de belofte voor de tijd na zijn overlijden. Daarom hebben we ook geen afscheid genomen in de wetenschap dat we altijd bij elkaar zijn. Een troostende gedachte. Herman was, nee is een bijzonder mens die heeft laten zien hoe je werkelijk kunt leven. Ik doe mijn ogen dicht en ben weer even heel dicht bij hem.