De weken daarna polste ik mijn fietsmaatjes. Aanvankelijk kreeg ik weinig respons want zes keer Alpe d’Huez op één dag is toch gekkenwerk! Toen deze grap toch serieus bleek te zijn, kwamen schoorvoetend de eerste dappere aanmeldingen. Tja, dan moet je ook zaken gaan organiseren en documenteren; inschrijfgeld, NAW gegevens etc. Al snel hadden we zo’n 8 deelnemers op de lijst staan. Mijzelf kennende merkte ik al snel dat hier best wel eens veel tijd in zou kunnen gaan zitten. Hoewel ik fietsen en wat organiseren leuk vind, heb ik ook anderszins een goed gevulde agenda en zat ik niet te wachten op een buts extra werk voor enkel alleen een leuke fietsuitdaging. Ik zocht dus naar een manier om de benodigde inspanningen een nuttige invulling te geven. Gezien het geweldige werk dat Lance Armstrong heeft verricht door zijn populariteit in te zetten voor de strijd tegen kanker, werd het idee van het koppelen van ons evenement(je) aan het goede doel geboren. Zou het niet geweldig zijn Lance te benaderen om met ons deze tocht te ondernemen dachten we in onze onschuld? Benjo was direct enthousiast. De Keuze voor KWF Kankerbestrijding lag voor de hand. In die dagen had ik ook regelmatig contact met Peter Kapitein die ik enkele jaren geleden ontmoet heb tijdens een cursus. Peter was eerder dat jaar gediagnostiseerd met Non Hodgkin Lymphoma een ernstige vorm van lymfeklier kanker. Peter kende ik als zeer gezond, sportief en gedreven en zijn ziekte kwam als een grote schok. Toen ik Peter vroeg of hij ervoor voelde om bij het evenement betrokken te worden als ambassadeur, vroeg hij bedenktijd. Natuurlijk moest hij thuis overleggen of deze tijdsinvestering in deze fase gewenst en haalbaar zou zijn. Een dag later belde hij me terug. Zijn thuisfront stond achter zijn deelname. Deelname ja, want alleen een beetje ambassadeur spelen was niet waar hij voor wilde gaan. Meedoen en het liefst ook voor mij eindigen! Dat was de Peter die ik kende, strijdbaar en humoristisch. Hij was in die fase namelijk nog druk in de weer met herstellen van een serie zware chemokuren en de zwaarste stond nog op het programma! Peter werd deelnemer nummer 11, en met zijn gedrevenheid zouden we weldra kennismaken.
Peter stak direct de handen uit de mouwen en met grote voortvarendheid werd gewerkt aan het verder optuigen van wat een organisatie in de dop was. Deelnemers werden in rap tempo gerekruteerd, de stichting Alpe d’HuZes werd gratis door een bevriende notaris opgericht en ingeschreven en er werd een start gemaakt met het zoeken van sponsoren.
De eerste meeting met de toen 33 deelnemers was op 20 november in mijn huiskamer. Wat een beleving! Iedere aanwezige had zijn eigen specifieke redenen om aan dit evenement deel te nemen. Sommige hadden zelf kanker overwonnen, anderen hadden familieleden of vrienden aan deze ziekte verloren. Iedereen was eensgezind in het besef dat wij met ons gezonde gestel op deze wijze iets zouden kunnen terugdoen voor al diegenen die door deze slopende ziekte getroffen worden.
Het tweede streefaantal van 36 (6 x 6) deelnemers bleek al snel te weinig ambitieus. Eind november werd het ultieme aantal van 66 als maximale aantal vastgesteld. Dat het organiseren veel werk zou opleveren, was achteraf geen ijdele inschatting. Dagelijks 40 tot 60 e-mail berichten met vragen over deelname, sponsoring en allerhande praktische zaken, waren meer regel dan uitzondering. Maar wat een energie leverde dit ook op! Van alle kanten kwamen de verzoeken binnen. Zeker toen eind januari de website live ging, dankzij de nimmer aflatende inzet van Jurriaan Callenbach.
De sponsoren meldden zich via de deelnemers in grote getale aan. Meer en meer werd geld bij elkaar sprokkelen van ‘leuke bijkomstigheid’ tot een hoofddoel van het evenement. Eerst was een ton het doel maar ook op dat front moesten we onze verwachtingen snel bijstellen. € 6.666,66 per persoon als streefbedrag voor 66 deelnemers. Zou dat niet fantastisch zijn… Mijn klanten en leveranciers, haakten direct aan bij mijn enthousiaste verhaal. Wie ik ook benaderde, iedereen deed een duit in het zakje. Wat de zaak een extra dimensie gaf waren de bijzondere gesprekken die je met mensen had die je zakelijk al langer kende. Nu sprak je ineens over leven en dood en kregen de relaties meer diepgang.
Vanaf half januari kreeg de organisatie ondersteuning van twee stagieres van de Hogeschool van Amsterdam. Sander Aardenburg zou de fysieke organisatie in een draaiboek gaan voorbereiden en Bart van Haaren werd de man van de commercie, kleding en pr.
Die kleding was trouwens ook een verhaal apart. In ons enthousiasme hadden we bedacht dat er shirts zouden moeten komen voor elke deelnemer met zijn/haar persoonlijke sponsoren. Mooi idee maar een geweldige klus om uit te werken. Zesenzestig verschillende shirts, honderdvierenzestig verschillende bedrijven! Bart heeft, samen met Rik Sijm van Primal Wear, dag en nacht gewerkt om alles op tijd klaar te krijgen. Maar ook die monsterklus bleek uiteindelijk haalbaar. Harrie Cremers bedacht een logo. Ontworpen op een achternamiddag en het stond gelijk als een huis.
Inmiddels was Lance Armstrong bereid gevonden om de shirts persoonlijk te signeren en ook Eddy Merckx wilde dit graag voor ons doen. Bekende Nederlanders als Freek de Jonge, Nout Wellink, Joop Alberda, Gerard Kleisterlee, Mart Smeets en natuurlijk Erica Terpstra namen zitting in het comité van aanbeveling en Erica Terpstra bood aan ook het startschot voor haar rekening te nemen. Wat nog ontbrak waren bekende (fiets) Nederlanders die samen met ons deze dag extra glans zouden willen geven. Via alle netwerkcontacten zijn we zo’n beetje met alle sterren uit het heden en verleden in contact geweest. Helaas bleek dit een lastiger karwei dan we hadden gedacht. Het idee om onder startnummer 66 een sterren estafetteteam van BN’ers te laten starten, is uiteindelijk niet van de grond gekomen. Oud wereldkampioene Petra de Bruin was wel gelijk enthousiast en toen ze hoorde dat ze de enige in het sterrenteam was, gaf ze als nuchtere reactie dat ze dan toch gewoon zelf 6 keer naar boven zou gaan!
Een tweede meeting met een groot aantal deelnemers op 5 maart leverde weer extra energie en motivatie op om er nog een schepje bovenop te doen. Veel ideeën werden gelanceerd en gezocht werd naar creatieve manieren om de kas te spekken. Wat vooral opviel was de saamhorigheid. Hoewel de groep heel divers is qua samenstelling en achtergrond, overheerste toch het gevoel van samen met iets bijzonders bezig te zijn. Het afsluitende fietstochtje in de sneeuw (!) onderstreepte dat gevoel nog meer.
Maar ja de deelnemers. Al rond maart werd het dringen op de lijst en moesten nieuwe deelnemers knokken voor een plaatsje op de startlijst. Memorabel in dat opzicht was de gedrevenheid van Laura Verhoeven. De initiële afwijzing werd door haar opgepakt als een eerste klas uitdaging. Eén week en 20 mailtjes later had ze zoveel bijgedragen dat we niet meer om haar heen konden en werd ze alsnog ingeschreven.
Je zou verwachten dat een monstertocht als deze alleen zeer goed getrainde en ervaren fietsers zou aantrekken. Wie haalt het anders in zijn hoofd om zes keer die vermaledijde berg op te fietsen. Uit de persoonlijke verhalen op onze website bleek dit echter niet het geval. Mensen met weinig tot geen ervaring met fietsen in de bergen. Sommigen hadden nog nooit een Alp gezien, laat staan opgefietst. Ja motivatie, daar ontbrak het geen van de deelnemers aan maar met motivatie alleen redt je het niet. Sommigen haalden ook pas bij het warmer worden de fiets uit het vet. Normaal geen probleem maar met het koude voorjaar en deze tocht begin juni, leek dat toch iets te weinig voorbereiding. Maar ja, ieder zijn eigen verantwoordelijkheid dachten we dan.
De Media begon ook door te krijgen dat hier iets speciaals aan de hand was. Vanaf half maart begonnen her en der artikelen te verschijnen, eerst in lokale en regionale bladen, later ook in de nationale pers. Ook het wielertijdschrift Fiets omarmde het evenement zoals een blad voor de cyclosportieve medemens betaamd.
Zoals elk verhaal kent ook dit verhaal een zwarte bladzijde. Op 21 maart belde Peter me met de onheilstijding dat bij controle was gebleken dat zijn ziekte weer de kop op had gestoken. Wat idealiter 20 jaar weg had moeten blijven is na amper 10 maanden terug. Onbegrip en verdriet vochten om voorrang. We konden niet veel tegen elkaar zeggen maar beseften beide dat dit een streep door de rekening zou betekenen. Verdere controle later die maand zou meer duidelijkheid geven over de behandelingen.
Die avond belde mijn collega Tom op om te vertellen dat zijn zus (moeder van deelnemer Bram Buschman) was overleden. Haar doel om het evenement mee te maken en Bram te ondersteunen was onhaalbaar gebleken. Boem! Dat hakte er wel even in. Daar sta je dan, nietig en klein. Hoe ongrijpbaar realiseerde ik me ook dat dit onlosmakelijk verbonden is met dit evenement. Diepe emotie die gepaard gaat met deze vreselijke ziekte. Scherven opvegen en weer door.
De organisatie werd intussen steeds professioneler. Camping inclusief chalets werd geboekt voor de groep. De fysiotherapieschool Thim van der Laan bood aan een groep enthousiaste fysiotherapeuten mee te laten gaan voor de fysieke ondersteuning. Daan Rolf regelde een compleet medisch team inclusief volledig geoutilleerde volgwagen van Service Medical voor noodgevallen. Zeker na de verschrikkelijke incidenten tijdens de Marathon van Rotterdam, geen overbodige luxe. Fotograven, vrijwilligers, artsen en materiaal ter opleuking van het evenement. Karakter uitgeverij bood geheel belangeloos aan een boek van het evenement uit te geven. Aan alles werd gedacht en wat nog leuker was, alles hebben we voor elkaar gekregen zonder dat het de organisatie geld heeft gekost. We hadden als streefpunt om al het gesponsorde geld, zonder dat er een cent aan welke strijkstok dan ook zou blijven hangen, aan KWF Kankerbestrijding over te maken. En die missie is geslaagd. Dit proces vergde enige creativiteit zo nu en dan maar geen berg bleek te hoog, op de dag zelf niet, maar zeker ook niet tijdens de voorbereiding.
Positief nieuws kwam van Peter. Zijn lijf was het gevecht met de ziekte opnieuw aangegaan en wonder boven wonder waren zijn bloedwaarden weer aan het stijgen, hetgeen in dit geval positief was. Zoals het zich liet aanzien zou hij toch mee kunnen doen als deelnemer en met ons de 6 keer naar boven gaan.
De laatste weken werd koortsachtig gewerkt om alles op tijd af te krijgen. De shirts werden persoonlijk uit Polen opgehaald om zeker te weten dat ze op tijd aanwezig zouden zijn. Draaiboeken werden bijgesteld, uitgevallen deelnemers werden vervangen door mensen die nog op de wachtlijst stonden en er was veelvuldig contact met de pers over de laatste voorbereidingen.
Maar ook aan het voorbereiden en trainen komt een eind en was het eindelijk dan zover dat we richting Frankrijk konden afreizen. In de laatste week had Rutges Cargo nog geheel belangeloos een vrachtwagen ter beschikking gesteld voor het vervoer van allerhande materiaal. Dus op 2 juni stond een 110 m3 vrachtmonster bij mij voor het huis om alle spullen in te laden. Wat een geweldig gezicht!
Juni 2006. In Frankrijk bleek dat alles wat we met elkaar beleefd hadden in de voorbereiding, slechts de opmaat voor een ongekend emotioneel evenement. In de dagen voor 6 juni werd de saamhorigheid groter met het uur. Doordat er veel zaken niet of onvoldoende geregeld waren, werden er overal creatieve oplossingen voor bedacht. Iedereen stak de handen uit de mouwen en camping La Piscine aan de voet van de klim naar Alpe d’Huez werd omgetoverd in een Hollandse enclave. Elke avond verzamelden we ons bij het zwembad om de praktische zaken van de dag door te spreken en plannen te maken voor de volgende dag. Met elkaar groeiden we naar 6 juni toe en tijdens het schieten van de groepsfoto op 5 juni werden de zenuwen toch wel heel erg groot. Wat zou de grote dag brengen? Niemand wist of het mogelijk zou blijken, we zouden gaan doen wat nog niemand gedaan had. De inschattingen waren algemeen dat maximaal 25 tot 30 deelnemers het zouden halen. Die avond maakte Peter bekend dat er op dat moment een bedrag van € 280.000,- was opgehaald wat natuurlijk met een daverend applaus werd ontvangen.
Zes juni werd een dag om nooit te vergeten. Het beste in iedereen kwam naar boven. Supporters, medici, fysiotherapeuten, motorrijders en fietsers stegen ver boven zichzelf uit. Bikkelen, afzien, doorgaan, huilen, lachen, feest en verdriet streden continue om voorrang. Toen het stof was opgetrokken waren 62 van de 66 deelnemers 6 keer boven gekomen. Onbegrijpelijk en niet te verklaren, laat staan uit te leggen. Dat gevoel overheerste ook toen we ’s avonds laat bij het zwembad verzamelden voor de afterparty (!). In ons enthousiasme hadden we het feest gewoon op de dag van het evenement gepland. Meer dood dan levend hingen we dus met een ongelooflijke brok emotie bij elkaar, ons niet realiserend wat we met elkaar hadden beleefd. Dat het ongekend gaaf was, was duidelijk maar onmogelijk om onder worden te brengen.
De kater was groot toen iedereen de volgende dag weer naar Nederland vertrok.
Het bestuur had nu de schone taak om deze geweldige belevenis te evalueren. Algemeen was de mening onder de deelnemers dat het bij een eenmalig uniek evenement moest blijven. Dit zou immers toch nooit geëvenaard kunnen worden….
Gezien ons motto: Opgeven is geen optie! werd vrij snel besloten om door te gaan om het succes niet te evenaren maar te verpletteren met een nog mooier evenement in 2007. Groter (meer individuele deelnemers en estafetteteams), meer (doel werd gesteld op € 600.000) en verder (7 in plaats van 6 beklimmingen op 1 dag). Het zou Alpe d’HuZes+1 gaan heten ter illustratie van onze ambities.
Op 12 oktober 2006 boden we uiteindelijk een cheque aan van € 370.000 aan KWF Kankerbestrijding. Waanzinnig en ruim 3 keer zoveel als we gedacht hadden!!
De organisatie werd fors uitgebreid met een aantal kanjers uit het deelnemersveld. Een bestuur van 7 personen moest het onmogelijk weer waar gaan maken. Uit het overweldigende succes van 2006 moesten we de succesfactoren destilleren. Als belangrijkste kwamen de volgende factoren naar voren:
– Afzien leidt tot een geweldig gevoel, afzien voor een ander geeft echter een gevoel wat onvergelijkbaar is met iets anders
– Anti-strijkstokbeleid werkt zeer motiverend. Het feit dat de organisatie niets kost en geen betaalde krachten heeft, houdt zaken zuiver
– Onrealistische doelen stellen/het onmogelijke waar maken. Dromen van onbereikbare doelen motiveren ongekend. Alleen een dwaas blaast tegen de wind in maar samen veranderen we zijn richting…
– Samen staan we sterk. Door iedereen actief te betrekken bij het evenement creeer je een ongekende saamhorigheid
Deelnemers meldden zich weer in grote getalen aan. Al snel moesten de maximale aantallen deelnemers en teams aangepast worden aan de grote stroom van aanmeldingen. Deelnemers moesten dit jaar een minimaal bedrag van € 2000 aan sponsorgeld meenemen om te kunnen inschrijven. Deze maatregel was bedoeld om te voorkomen dat mensen alleen meefietsen voor het evenement zelf. Ons doel was duidelijk om mensen te motiveren naast een fysieke voorbereiding ook een forse investering te doen in het zoeken naar sponsoren. Gevolg hiervan was dat er veel meer sponsoren werden aangedragen door iedereen. Het gemiddelde bedrag wat een ieder bij elkaar haalde was substantieel hoger dan in 2006.
De eerste deelnemersbijeenkomst werd nog in Everdingen bij mij thuis gehouden. Geweldig enerverend weer om alle motivaties te horen van al die kanjers. Zoals het verhaal van de 15 jarige Jeroen Jacobs die voor zijn 20 jarige broer Benno wil rijden omdat Benno een hersentumor heeft. Dan ben je 15 en wil je 7 keer de Alpe d’Huez op voor je grote broer, geweldig! Mensen zijn zo mooi als ze in alle oprechtheid hun emoties met elkaar delen. Wat een beleving en krachtige motivatie om er met elkaar weer iets geweldigs van te maken. In maart waren we met meer dan 100 deelnemers te gast bij Gazelle in Dieren, de huiskamer was definitief ontgroeid…
Door de enorme uitdagingen van een steeds groter wordend evenement, werd snel duidelijk dat de organisatie ven het evenement veel professioneler en strakker moest worden georganiseerd. Jurriaan bracht ons in contact met Rob Geels die aanbood de organisatie van het evenement vorm te geven. Rob bleek een geschenk uit de hemel. In enkele weken bracht hij structuur aan in de chaos. Door het geheel uiterst gedisciplineerd in een projectplan uit te zetten en alle taken en verantwoordelijkheden te benoemen en beschrijven, kwam er zicht op een evenement waar we allemaal met vertrouwen naar toe konden leven.
Om te waarborgen dat het door Alpe d’HuZes bij elkaar gefietste geld ook daadwerkelijk bij zou dragen aan onze missie, zijn we in gesprek getreden met Dr. Winald Gerristen directeur van het Cancer Centre Amsterdam. Wij wilden weten wat de best denkbare bestemming zou kunnen zijn voor het geld. In een zeer constructieve brainstorm sessie kwamen we op de revalidatie van kankerpatiënten. Tot onze verbijstering werd verteld dat hiervoor geen standaard protocollen bestaan en dat de vergoeding van bestaande initiatieven slechts mondjesmaat gebeurt. Kort en goed komt het erop neer dat een effectieve revalidatie zeer persoonsgebonden is en dus duur en complex om te organiseren. Kortom, binnen het huidige bestel van gezondheidszorg vrijwel onmogelijk. Dat klonk ons als muziek in de oren. Onmogelijk is prachtig want dan gaan we het dus doen om het mogelijk maken. Een nieuwe dimensie aan de droom was geboren. Binnen enkele weken zaten we met wetenschappers, KWF Kankerbestrijding, NKI en het Telematica Instituut om tafel om de plannen in een vorm te gieten die de droom zou moeten gaan verwezenlijken. Het enthousiasme van alle partijen was enorm. De inspiratie, om in navolging van die maffe fietsers, met dezelfde bevlogenheid ook deze uitdaging aan te gaan, aanstekelijk. Hiermee zouden we daadwerkelijk een stap zetten in het faciliteren van anderen om goed, gelukkig en gezond te leven met kanker. Een stevige steun in de rug van al die mensen die dagelijks knokken tegen de gevolgen van kanker.
In juni was het weer geweldig om met honderden af te reizen naar Frankrijk voor de tweede editie van Alpe d’HuZes. Peter maakte het nog spannend door drie dagen voor vertrek in het ziekenhuis opgenomen te worden met een dubbele longontsteking. Dankzij intensieve inspanningen van zijn arts kon hij uiteindelijk toch naar Frankrijk afreizen, fietsen was echter uitgesloten!
Vele nieuwe gezichten en een groot aantal bekenden. Het gehele dal was van ons. Prachtig om het gehele kampement te zien groeien. Voor het eerst een tent van 250 m2 plus een tent voor de fysiotherapeuten. De vrachtwagen van Rutges Cargo was dit jaar volledig afgeladen. Keukenapparatuur om voor 200 man te koken elke avond! Je kunt het zo gek niet bedenken of het werd geregeld. Kosteloos werd alles aangeleverd wat nodig is voor een ongekend feest. Elke avond met elkaar eten, overdag lekker trainen en s’avonds een deelnemersbriefing met emotionele hoogtepunten. Ongelooflijk in vergelijking met 2006. Dezelfde onbeschrijflijke beleving terwijl de groep vele malen groter was. Saamhorigheid op alle fronten en een organisatie die dankzij Rob en zijn vele coördinatoren als een zonnetje liep.
Op 7 juni de grote dag. Peter gaf op zeer emotionele wijze het startschot. Geen fiets voor hem maar een rol als toeschouwer die intens zou gaan genieten. Voor iedereen een extra motivatie om er nog een schepje bovenop te doen voor Peter. Met dierbaren op je bagagedrager naar boven, dan neem je er gewoon nog eentje extra bij. Het maakt het fietsen tot een ongekend zwaar, maar tegelijkertijd ongelooflijk mooi gebeuren. Niets is te vergelijken met het afzien voor een dierbare, Voor jezelf stop je na een beklimming of 3 a 4. Voor een ander fiets je door. De emotie die daarbij loskomt is fenomenaal. Deze emotie beleven met zovele anderen maakt de beleving compleet. Alpe d’HuZes voegde weer een nieuwe dimensie toe aan SUCCES. Niet alleen haalde iedereen zijn/haar doelstellingen maar Peter maakte daags voor het evenement bekend dat de teller op bijna € 1.000.000 stond. Weer werden de verwachtingen op alle fronten sterk overtroffen.
Met een prachtig slotfeest daags na het evenement (je moet leren van je fouten) keerde iedereen weer terug naar Nederland met de onmogelijke opgave: “Hoe ga ik dit thuis uitleggen?”
Natuurlijk ga je dan door, natuurlijk stop je niet na zo’n succes. Dus werd het vooruitzicht gezet op maximaal 8 beklimmingen en een streefbedrag van € 3.000.000! Opgeven is geen optie. Natuurlijk zijn er momenten dat we dachten aan de risico’s. Discussies over haalbaarheid van een nog groter evenement, nog meer deelnemers etc. Maar de droom is te sterk, de missie te groot en de noodzaak om al die medemensen die leven met kanker te ondersteunen te belangrijk. Onze angsten moeten dan maar wijken. Het bestuur werd verder aangevuld en weer verder geprofessionaliseerd. Alle bestuursleden zijn vakmensen. Iedereen doet met hart en ziel wat hij beroepsmatig ook doet. Bij Alpe d’HuZes echter met een andere insteek. Zuivere motieven en een ongekende passie. Geen taak te zwaar, geen berg te hoog. Onmogelijkheden worden mogelijk gemaakt en uitdagingen zijn meer dan welkom. Met behulp van een fantastische groep deelnemers en andere kanjers werd iedere situatie weer opgelost, echt hartverwarmend!
Belangrijkste wijziging ten aanzien van 2007 was dat er in 2008 veel meer ruimte zou zijn voor estafetteteams. Gebleken is dat de beleving van een team wezenlijk toevoegt aan het evenement als geheel. Dus zou er ruimte zijn voor 30 teams wat later werd bijgesteld naar 55. Voor het eind van de zomer was het deelnemersveld praktisch compleet, ongelooflijk maar waar.
Op 1 september 2007 fietste Peter in gezelschap van een aantal kanjers alsnog zijn Alpe d’HuZes+1. De longontsteking weerhield hem van deelname op 7 juni, maar op 1 september werd dat rechtgezet, prachtig!
Geldoverdracht op 8 oktober (€ 1.047.000), deelnemersbijeenkomsten (resp. 150 en 300 man), presentatie van de Alpe d’HuZes+1 video en presentatie van het boek van 2007 waren hoogtepunten. Het boek van 2007 werd aangeboden aan Angelo Slootjes. Angelo getroffen door huidkanker vocht een ongelijke strijd. Zijn triatlonmaatjes vormden samen met hem team WAT tegen kanker (Woerdens Alpe d’HuZes Team). Terwijl zijn maatjes tegen de zwaartekracht vochten, vocht Angelo zijn ongelijke strijd met de kanker. Op 11 juni 2008, 6 dagen na Alpe d’HuZes, is Angelo overleden. Overwinning en verlies zo dicht bij elkaar.
De deelnemersbijeenkomsten waren als een warme douche. Zelfs nu de groep zo groot is geworden, bleef de sfeer ongekend warm, emotioneel en inspirerend. De gezamenlijke wil om de onmacht om te zetten in kracht, voelt als een super krachtige motivatie. Hoe meer zielen hoe meer het besef ontstaat dat er werkelijk veranderingen gaan gebeuren.
De droom van Alpe d’HuZes om het leven van mensen met kanker positief te beïnvloeden, kreeg in het voorjaar van 2008 weer een nieuwe dimensie. Rekensommetjes leerden dat er grenzen zijn aan het aantal mensen die op 1 dag de Alpe d’Huez kunnen beklimmen. Wat gaat de toekomst dus brengen want met een groei van 300% per jaar gaat het hard. In een gesprek met het Indiaase bedrijf Tata werd ons tevens duidelijk dat de behoefte aan inspiratie en facilitering natuurlijk veel groter is dan onze huidige focus. Deze inzichten werden een nieuwe bron van inspiratie en gaan de basis vormen van een mondialisering. De ideeen voor meerdere evenementen over de hele wereld, vormen een geheel nieuwe uitdaging. In 2012 zal er overal ter wereld, in elke tijdzone een evenement zijn om een tsunami van energie vrij te maken. Onmogelijk natuurlijk en daarom gaan we ook deze uitdaging graag aan!
De terugkeer van de kanker bij Peter eind 2007 deed ons eens te meer beseffen hoe kwetsbaar we zijn. Hoogtepunten en dieptepunten wisselen elkaar in rap tempo af. Het is onlosmakelijk verbonden met Alpe d’HuZes maar went nooit. We putten er nog meer inspiratie uit om door te gaan, door te gaan naar die plekken die nog onbekend zijn met de wetenschap dat daar antwoorden gevonden wordt die nu nog verborgen zijn. Voor Peter start een zware periode van chemotherapie en stamceltransplantaties. Samen met hem vechten we door voor het dichterbij brengen van de droom.
De organisatie groeide tot een man of 50. Allemaal mensen die per week vele uren besteedden om het evenement weer tot een daverend succes te maken. Tel maar uit: 2000 mensen totaal tijdens het evenement, 500 fietsers (elk met unieke kleding die weer ontworpen en gemaakt is), 50 man medisch team, motorrijders, vrijwilligers, kookploeg voor 500 man, live bands, veiligheidsteam, ICT ondersteuning enz. enz. Twee grote vrachtwagens vol materiaal naar Frankrijk, een tent van 600 m2, geluidsinstallaties, mobiele keuken en een complete winkel met Alpe d’HuZes merchandising. Bourg d’Oisans (het dorp aan de voet van de Alpe d’Huez) was al weken in de ban van onze komst. Het hele dorp was oranje toen we daar arriveerden.
Eind mei reisde het hele circus weer af naar Frankrijk. Hartverwarmend het onthaal door de lokale middenstand en bevolking in Bourg d’Oisans. In 2 jaar hebben we ook in Frankrijk de harten gestolen, Alpe d’HuZes verbroedert. Prachtig hoogtepunt was de presentatie voor alle notabelen van Bourg en Alpe d’Huez op de dinsdag. Met tranen in de ogen luisterden ze naar ons verhaal en begrepen nu pas echt wat die maffe Hollanders bezielt om zo vaak die ‘verschrikkelijke’ berg op te fietsen.
Uniek dit jaar was Alpe d’HuZus. Op 4 juni fietsten ruim 30 partners, zussen, dierbaren, moeders en dochters van Alpe d’HuZessers hun eigen rit tegen de berg. Velen hadden nog nooit zoiets gedaan. Met alles wat ze in huis hadden werd de Alpe bedwongen en iedereen kwam boven met een gedrevenheid van de ware kampioenen. En pasant werd hiermee ook nog een bedrag van ruim € 30.000 aan het totaal toegevoegd!
‘s Avonds werd de voorlopige tussenstand bekend gemaakt: ruim € 3.000.000!!! Onwaarschijnlijk dat we weer in staat zijn geweest elke realiteit te ontkrachten en opnieuw geschiedenis te schrijven. Het dak ging van de tent en iedereen was tot op het bot gemotiveerd om opnieuw alle grenzen te verleggen. Via een videoboodschap wenste Marja van der Molen ons een prachtdag. Zelf kon ze niet aanwezig zijn vanwege een chemotherapie die ze moest ondergaan. Haar broer Edwin zou voor en met haar fietsen. Marja stond symbool voor al die dierbaren die hun strijd aan het voeren zijn. De stilte in de tent was prachtig. Iedereen was in gedachten bij zijn/haar dierbaren.
Op 5 juni gaf Peter weer het startschot voor een prachtige dag. Meer dan 500 fietsers in een lange processie naar boven, de wolken in. Iedereen met de gedachten bij iemand anders, genietend van de stilte en de ochtendnevel. Achttien uur lang werd er geknokt, gezwoegd en vreselijk afgezien. Achttien uur lang gaf iedereen alles wat ze in huis hadden en daarna nog iets meer voor al die mensen die het harder nodig hebben dan wij. Prachtig, emotioneel en onvergetelijk. Om 17.00 uur klom ook Peter op de fiets. Drie weken na zijn laatste chemokuur, wilde hij beslist ook een beklimming doen als bijdrage aan onze gezamenlijke strijd. Na bijna 2 uur ongelooflijk afzien bereikte hij, begeleid door een peloton van 40 kanjers, de top. Een fantastisch hoogtepunt!
Tijdens het feest op vrijdag werd er terug maar vooral ook vooruit gekeken. Volgend jaar weer? Verder? Meer? Mooier? Ongetwijfeld! Alpe d’HuZes gaat door omdat we het veel te mooi vinden om op te geven, omdat het zo verschrikkelijk nodig is maar vooral omdat opgeven geen optie is!
Inmiddels is het 2013. Alpe d’HuZes is doorgegroeid en heeft vele duizenden gefaciliteerd om de dag van hun leven te beleven. Afzien voor een ander levert de grootst mogelijke voldoening op. Elk jaar meer mensen, elk jaar meer beleving en elk jaar meer sponsoropbrengsten. De teller staat inmiddels op ruim € 104.000.000!! Ongelooflijk en ongeëvenaard.
De geschiedenis wordt elke dag geschreven. Als de dag voorbij is en de inkt opgedroogd, opent zich een nieuwe pagina. De geschiedenis van Alpe d’HuZes is in de maak en wordt door ons allen geschreven. De toekomst is aan ons en zoals Jurriaan altijd zegt: “Het wordt alleen maar mooier!”