Oneerlijk is een woord dat zo gemakkelijk gebruikt wordt. We vinden al snel dat zaken oneerlijk zijn, dat we oneerlijk behandeld worden of dat zaken oneerlijk verdeeld zijn. Mijn drie opgroeiende kinderen nemen het woord ook met grote regelmaat in de mond zeker waar het de verdeling van zowel materiële als immateriële zaken tussen hen betreft. Eerlijk wordt daarbij gedefinieerd als allemaal hetzelfde. We hebben daar regelmatig zeer amusante discussies over waar we overigens zelden met een voor allen bevredigend resultaat uitkomen. Gelukkig maakt dat ook niet uit in die context. Wat is echter eerlijk? We krijgen in het leven lang niet allemaal dezelfde uitdagingen te verwerken. Is dat oneerlijk? En als dat zo is, wie bepaalt dat dan? Uitdagingen en beproevingen maken ons sterker, dat is een gegeven. Maar als je midden in de beproeving zit, is dat slechts een schrale troost. Mijn collega Gerard van der Leeuw zei altijd: “het dal is vruchtbaarder dan de top”. Je leert veel meer van je uitdagingen en je beproevingen dan van je overwinningen. We hebben het daar vaak over gehad toen hij vocht tegen kanker en het uitzicht op genezing langzaamaan verdween. Hij ging op een geweldige manier om met zijn ziekte en heeft een ontwikkeling doorgemaakt in zijn laatste jaren die diep respect afdwingt. En toch blijft het wrang dat Gerard en met hem zovele mensen, er niet meer is. Goed, gelukkig en gezond leven met kanker, dat is waar Alpe d’HuZesvoor staat. Alles uit het leven halen in het aangezicht van een hardnekkige beproeving. Dat is verschrikkelijk lastig en toch iets wat velen elke dag als uitdaging hebben en aangaan.
Michelle
Vandaag hoorde ik dat Michelle, de 10-jarige dochter van een van de zeer actief betrokkenen bij Alpe d’HuZes, voor de derde keer in 5 jaar gediagnostiseerd is met leukemie. Voor de derde maal moet ze in haar jonge leventje knokken met alles wat ze in huis heeft voor een goed, gelukkig en gezond leven. Op haar blog stelt haar vader heel begrijpelijk de ‘waarom’ vraag. Waarom dat lieve kleine meisje weer voor de derde keer? Ik heb Michelle per toeval een paar maanden geleden ontmoet toen ik op bezoek was in het AMC in Amsterdam. Ik liep door de centrale hal toen ik een klein kaal meisje zag lopen. Overduidelijk een kankerpatiëntje, bleek, mager maar met een stralend gezicht en een rood Alpe d’HuZes bandje om haar smalle polsje. Ik sprak haar aan en we maakten een praatje. Haar vader vertelde me trots wat Alpe d’HuZes voor hem betekende en hoe hij genoten had van zijn actieve bijdrage als vrijwilliger in Frankrijk in juni. Michelle stond erbij te stralen en vertelde me dat ze beter was en wat ze allemaal zou gaan doen. Michelle straalde niets dan pure levensvreugde uit, net als zovele kinderen van die leeftijd. Het is dan ook verschrikkelijk dat ze nu opnieuw moet knokken tegen de ziekte en de bijwerkingen van weer een serie chemokuren. De gedachte dat dit oneerlijk is dwingt zich nadrukkelijk op. Voor Michelle is het de harde realiteit, eerlijk of niet. Ze zal ermee moeten omgaan en haar kennende doet ze dat met alles wat ze heeft. Haar lieve ouders staan haar bij en knokken mee. Ik realiseer me weer eens heel nadrukkelijk dat ik heel goed moet nadenken voor ik weer eens iets heel gemakkelijk als oneerlijk betitel. Michelle leert me voorzichtig met dit soort waardeoordelen te zijn.