Nog een kleine week en we zijn weer met zijn allen in Frankrijk voor alweer de vijfde editie van Alpe d’HuZes. Ongelooflijk zo snel als de tijd gaat. Het lijkt enkele weken geleden dat we begonnen met de voorbereidingen en nu is het alweer zover dat we op de drempel staan van een ongetwijfeld emotionele, intensieve maar bovenal indrukwekkende week met een ongeëvenaard aantal prachtige mensen.
We hebben het vaak over het afzien wat bij deelname aan Alpe d’HuZes komt kijken. Afzien wat de basis vormt voor de ongekende voldoening die we erna gaan ervaren. Dat immers is de onwankelbare visie van Alpe d’HuZes; Afzien voor een ander geeft de grootst mogelijke voldoening. En afzien zal het worden, net zo goed als het in de afgelopen maanden al regelmatig afzien is geweest voor een groot aantal van jullie. Trainen in een winter die maar niet over leek te gaan, sponsoren zoeken in een economie die maar moeizaam weer op gang wil komen of tijd vinden voor alle activiteiten in een schema wat voor velen al overvol zit. Kortom, het grote afzien voor al die dierbaren die vechten tegen kanker, heeft vele gezichten.
Het meest indringende moment van Alpe d’HuZes is het moment waarop je jezelf keihard gaat tegenkomen. Ergens in het hele proces, ergens op de berg komt het moment dat je het niet meer ziet zitten en denkt dat je fysiek, mentaal, emotioneel en op alle andere mogelijke manieren echt aan de max zit. Dat moment gaat zich aandienen en alles in je lijf zal aangeven dat dit niet meer leuk is, dat dit niet gezond is en dat dit ook nergens goed voor is. Wat je niet weet en op dat moment zeker niet wilt accepteren is dat dit slechts een moment van intens zelfmedelijden is. Deze confrontatie zul je wellicht herkennen van eerdere momenten in je leven. Alles in je zegt dat je moet stoppen omdat dit niet leuk meer is, dat het pijn doet en wellicht duizend andere gedachten. Nou hebben we en heel legioen aan medici die in de gaten houden of er een medische reden is om te stoppen. Helaas is die er meestal niet omdat zelfmedelijden geen indicatie is om je te laten stoppen. Waar ga je op dat moment de kracht vandaan halen om door te gaan, om niet op te geven?
Voor mij persoonlijk is dat het contact zoeken met mensen die knokken tegen kanker. Dat kan zijn letterlijk dat ik ze opbel, of in gedachten zoals met mijn overleden maatje Herman. Zij hebben niets te kiezen en moeten gewoon door, gaan gewoon door, ook als ze het een keertje niet zien zitten. Peter, Celly, Herman, Anne, Wim, Marijke, Bas, Marja, Thomas, Sjakkie, Dave, Hans, Gerard en vele anderen in mijn omgeving, knokken of hebben geknokt tegen die vreselijke ziekte. Voor hen is er geen ruimte voor zelfmedelijden, laat staan opgeven. Daarom is die er voor ons ook niet. Niet voor 3 juni, niet op 3 juni en ook niet na 3 juni. Alleen dat leidt tot de ongeëvenaarde voldoening die we met zijn allen gaan beleven. Niet het fietsen, niet het meehelpen alle vrijwilligerstaken te volbrengen, niet het geld wat we weer met elkaar ophalen, nee het voor een ander opzij zetten van je zelfmedelijden, het afzien met een lach op je gezicht en liefde in je hart.
Ik wens iedereen een prachtweek toe met intens afzien.