Alpe d’HuZes 2010 zit er weer op. Een evenement om wederom nooit meer te vergeten, en momenten die niet te beschrijven zijn. De saamhorigheid, de belangstelling, de emoties, het verdriet, het afzien en het genieten brengt zoveel teweeg dat het beschrijven ervan onmogelijke is.
Ieder van de 2.700 deelnemers heeft zijn grenzen verlegd; de honderden vrijwilligers hebben zich tot het uiterste ingespannen om de week in Frankrijk vlekkeloos te laten verlopen (koks en helpers die zorgen voor meer dan 2.000 eters per dag; vlaggers in alle bochten tijdens de klim om te waarschuwen voor gevaar; motorrijders die het lokale verkeer begeleiden; masseurs die onderweg klaar staan; mensen die de drinkposten bemannen; het artiestenprogramma; de mensen die ervoor zorgden dat op donderdagochtend om 5 uur in het donker meer dan 4.000 kaarsen branden langs de route [elke kaars ter nagedachtenis aan iemand die overleden is aan kanker], enz. enz.; teveel om op te noemen).
En samen hebben we geleden en afgezien voor degenen die het écht nodig hebben: medemensen die lijden aan die verschrikkelijke ziekte kanker.
De gezamenlijke actie van Alpe d’HuZes had afgelopen woensdag het financiële doel al bereikt: er stond al ruim € 10 miljoen op de teller. Dit bedrag loopt de komende maanden nog verder op.
De eerste klim was gelijk van een ongekend kippenvelniveau, echt onwaarschijnlijk. Bas Mulder was ondanks zijn zeer zorgelijke gezondheid, naar Frankrijk gekomen en wilde dolgraag toch één keer naar boven fietsen. Dus startten we met een groep vrienden om 5.00 uur vooraan om Bas te begeleiden op zijn persoonlijke missie. De broer van Bas was erbij en velen anderen. Bas werd vanaf de start hartstochtelijk aangemoedigd door de 3000 fietsers en vele duizenden dierbaren langs de start. Voor we bij de berg waren hadden we al kippenvel over ons hele lijf en Bas glunderde van oor tot oor. De berg bleek toch te steil voor Bas alleen dus hebben we hem geduwd, wat net de verlichting gaf waardoor hij door kon trappen. De klim was een droom, met elkaar beleefden we het leven zoals het bedoeld is, elkaar bemoedigen, lachen, huilen en genietend van de prachtige zonsopkomst. Bij het binnenrijden van Alpe d’Huez slaakte Bas een kreet vanuit zijn genen. Alle frustratie kwam eruit en wij schoten voor de zoveelste keer vol. Met zijn allen kwamen we over de finish en mooier dan dat kon het toen al niet meer worden.
Ik heb dit jaar ook 3 keer samen met Bram, mijn zoontje van net 13, omhoog gefietst. Tussendoor heeft hij het alleen nog een keer gedaan dus met 4 beklimmingen heeft hij laten zien tot meer in staat te zijn dan iedereen dacht. Twee turfen hoog maar wat een karakter!! Ongelooflijk wat er dan door je heen gaat als je zo’n kleine man ziet fietsen. Zijn vierde was voor Herman. Man wat was ik trots om hem zijn kleine lijf te zien afpeigeren voor die geweldige kanjer Herman.
Aan het einde van deze bijzondere week heb ik weer geconcludeerd dat we iets geweldigs hebben beleefd en waargemaakt. Dat we weer grenzen hebben verlegd waarvan we niet eens wisten dat ze bestonden. Het fietsen is eigenlijk maar bijzaak. Het grotere doel ‘afzien en jezelf wegcijferen voor een ander’ is van een veel grotere orde dan een aantal keren die berg opfietsen. Ik heb met name weer ervaren dat je als je samen voor een waardevol doel gaat, wanneer je zelf kunt bepalen hoe je dat doel wilt bereiken en als je elkaar voortdurend écht aanmoedigt, je grenzen kunt verleggen. ‘Alleen ga je sneller. Samen kom je verder.’