Het is alweer twee weken geleden dat ik met een groep van 25 fantastische mensen de Kilimanjaro in Tanzania heb beklommen. Velen hebben me gevraagd om een verslag van deze indrukwekkende expeditie. Tot op heden heb ik echter nog niet de woorden gevonden om het te beschrijven. Laat ik toch een poging wagen.
Na de eerste ontmoeting met Wim Hof in december is alles heel snel gegaan. Onder de indruk van zijn methode en later in januari de eerste verhalen van patiënten die met behulp van de Wim Hof Methode de controle over hun leven terug hadden gekregen, was ik heel erg benieuwd naar de kracht en reikwijdte van dit alles. Op al mijn zoektochten ben ik immers veel prachtige verhalen en ‘wondermiddelen’ tegengekomen en hoewel ik altijd positief ben over nieuwe dingen, heb ik toch ook geleerd niet naïef te zijn en blind te geloven in mooie verhalen. Maar ik er stap wel graag zelf in om te ervaren wat iets kan betekenen. Dus de uitnodiging van Wim om mee te gaan naar de top van de Kilimanjaro, was een prachtige manier om zelf te onderzoeken hoe groot de kracht echt is. Dankzij de geweldige financiële support van een aantal hele lieve mensen, was ik in staat deel te nemen aan dit grensverleggende experiment.
Nadat ik ja had gezegd, ben ik me pas gaan verdiepen in het fenomeen hoogteziekte. Hoogteziekte is namelijk de belangrijkste horde die overwonnen moet worden als je in drie dagen naar 6000 meter hoogte wil gaan. Hoogteziekte zo leerde ik, is grillig, onvoorspelbaar, kan iedereen treffen, is potentieel levensgevaarlijk en is vrijwel niet te bestrijden als het echt toeslaat. Voorwaar geen erg aanlokkelijk vooruitzicht ;-). Maar positief bekeken was dit ook de ultieme mogelijkheid om zin en onzin van de Wim Hof Methode te ervaren. Met een groep van 26 man kun je geen verstoppertje spelen en hoogteziekte negeren is al helemaal geen optie.
Lichtelijk gespannen arriveerden we op 24 januari met de hele groep in Moshi Tanzania. We hadden één dag om te wennen aan de overgang van winters Nederland naar tropisch Tanzania. De volgende dag kregen we uitleg van onze gidsen over wat ons te wachten stond en hoe de tocht er uit zou zien. Toen ze hoorden dat we van plan waren om in plaats van de gebruikelijke 5-6 dagen in slechts 3 dagen naar boven te willen en dat nog wel alleen gekleed in shorts, sprak hun blik boekdelen. De hoofdgids vergat zelfs even vriendelijk te lachen en in zijn ogen was het ongeloof duidelijk te zien: “Weer zo’n zooitje idioten die geen idee hebben hoe heftig een berg van 6000 meter hoogte is!!” Hij deed nog verwoede pogingen om ons tot redelijkheid te bewegen, maar daarin was hij dan weer vrij kansloos. We hebben hem uitgelegd hoe we van plan waren deze onmogelijk opgave te volbrengen, maar dat landde niet echt. Hoofdschuddend stemde hij toe, maar je zag hem denken: “Daar komen ze wel van terug”.
Op zondagochtend om 11:00 uur stonden we bepakt en bezakt klaar op 1700 meter hoogte aan de rand van het tropische oerwoud dat de voet van de Kilimanjaro omzoomt. Gespannen, nerveus, nieuwsgierig maar ook blij dat nu eindelijk het grote avontuur van start ging, begonnen we aan de klim naar 3700 meter. Om elkaar een beetje in de gaten te houden, had iedereen een buddy. Mijn buddy was Zeger Schoenmaker een ultra sportieve prachtkerel. We hebben elkaar enorm gesteund op de berg en het was heel speciaal om de klim zo intens samen te beleven. De eerste dag zouden we gelijk twee etappes afleggen in vergelijking met ‘normale’ groepen. Normaliter klim je de eerste dag naar 2700 meter om rustig te acclimatiseren. Voor ons betekende dit een tocht van 21 km en een hoogteverschil van ruim 2000 meter. Vanaf de start hebben we ons volledig gefocust op de intensieve ademhaling. Elke stap diep en volledig in- en uitademen om telkens het zuurstofgehalte in het bloed optimaal te laten zijn. Onderweg hielden we lijsten bij waarin we zuurstofsaturatie, hartslag en alle symptomen van hoogteziekte maten. Nadeel van deze intense focus was wel dat we weinig oog hadden voor de spectaculaire natuur waar we ons in bevonden. De eerste uren liepen we door een tropisch regenwoud met weelderige begroeiing, lianen, bloemen, apen en allerlei plantensoorten die je in Nederland voor veel geld in het tuincentrum koopt. Echt geweldig. We hadden geluk want negen van de tien dagen regent het hier, maar wij hadden stralend weer. Na enkele uren werd de begroeiing kariger en liepen we door een dor heidelandschap, maar dan met heidestruiken van drie tot vier meter hoog. Heel apart. Hoe hoger we kwamen hoe kaler het landschap. Om een uur of vijf begon het te betrekken en nadat we een prachtige dubbele regenboog hadden gezien, brak er een stevige regenbui los. Het was inmiddels ook donker geworden, iets wat op de evenaar in enkele minuten gepiept is. Dus de laatste 1,5 uur liepen we in het donker en in de regen terwijl de temperatuur inmiddels gezakt was naar een graadje of vijf. De eerste serieuze test dus. Ook het gebrek aan zuurstof was heel duidelijk. Voor iemand die nog nooit veel hoger geweest was dan 2800 meter, een vreemde gewaarwording. Maar we merkten ook gelijk dat de WHM effectief werkte in het op peil houden van het zuurstofgehalte. Ondanks de hoogte had niemand moeite om het wandeltempo hoog te houden en ook had niemand last van hoogteziekte. In het kamp merkte je wel dat inspanningen lastiger waren, zeker als je niet goed de ademhaling vast hield. De hoogte en gebrek aan zuurstof was dus wel degelijk voelbaar. Na een stevige maaltijd en een gezamenlijke ademhalingssessie, zijn we op tijd gaan slapen. ‘s-Nachts krijgen de meeste mensen vooral last van hoogteziekte omdat je ademhaling dan veel minder intensief is. Ook reageert het lichaam pas na enkele uren heftiger op de ijlere lucht. We hadden dan ook afgesproken om midden in de nacht nog een keer bij elkaar te komen om extra ademhalingsoefeningen te doen. Een onwelkome onderbreking van een toch al niet geweldige nachtrust, maar alles voor het welslagen van het experiment.
Ondanks de ijle lucht en de onderbreking, moet ik zeggen dat ik een aantal uren goed heb geslapen. De zon scheen weldadig en de top van de Kilimanjaro was prachtig te zien vanuit het kamp. Na het ontbijt vertrokken we voor etappe twee naar een hoogte van 4750 meter. Nu zou het pas echt serieus worden, want op die hoogte is het gebrek aan zuurstofdruk echt heftig. De wandeling was ‘maar’ negen kilometer, maar het gebrek aan zuurstof in combinatie met een substantieel lagere temperatuur, maakte dat deze tocht veel meer van een ieder vroeg dan dag één. Wat wel geweldig was om te zien, was dat je met de ademhalingstechniek eigenlijk continu in staat was om de zuurstofsaturatie naar 100% te brengen. Dus als de saturatie daalde en je merkte dat het gebrek aan zuurstof hoofdpijn of lichte duizeligheid tot gevolg had, was dat met stevig doorademen vrij gemakkelijk weer recht te trekken. Ofwel, we konden ‘spelen’ met de zuurstofdruk in het lichaam, los van de zuurstofdruk in de omgeving. Echt een super krachtig gevoel! Dag twee verliep qua weer hetzelfde als dag één namelijk zon in de ochtend en begin middag en dit keer een flinke sneeuw/hagelbui halverwege de middag. Nu liepen we in ons blote lijf bij 0 gr C in de sneeuw… We moesten alle zeilen bijzetten om het lijf warm te houden en de zuurstofdruk in het bloed op peil te houden, terwijl we ook nog gewoon 11% omhoog liepen. Hard werken dus. Over de begroeiing is niet veel te vertellen. Los van het feit dat we daar helemaal geen oog meer voor hadden, was er ook niets meer. Alpine dessert wordt dit genoemd, ofwel eindeloze kaalheid. Geen grassprietje wil hier nog groeien ;-).
Om 16:00 uur waren we in het kamp en kregen we gelegenheid om het lijf wat rust te gunnen. Hier was echter geen sprake van echt relaxen want het stevig doorademen bleef van belang om het gebrek aan zuurstof te compenseren. Enkelen van ons hadden lichte klachten van hoofdpijn, maar een stevige ademsessie loste alles weer op. Hoogteziekte onder controle heet dat. Zo simpel als ik het nu schrijf was het niet helemaal, maar met relatief eenvoudige middelen, konden we uitstekend functioneren op deze enorme hoogte. Ik ben zelfs nog een stukje gaan hardlopen om lekker warm te worden. De blikken van de andere kampbewoners bij het aanschouwen van deze ‘overbodige’ inspanning was vermakelijk. Normaal doe je vooral zo weinig mogelijk om het gebrek aan zuurstof niet al te heftig te ervaren. Ik vond het een kick om te ervaren dat zelfs inspanning mogelijk is, mits je intensief genoeg blijft doorademen. De wetenschap dat je je saturatie elke keer naar 100% kunt brengen, geeft een geweldig gevoel. We hadden een paar uur om te relaxen en op adem te komen. Na een vroege maaltijd zijn we op tijd naar bed gegaan. Ook nu zijn we weer midden in de nacht opgestaan om extra ademhalingen te doen. Deze nacht was niet echt om over naar huis te schrijven. Het gebrek aan zuurstof is zo heftig dat zodra je in slaap valt, je wakker wordt. Je verblijft continue in een soort slaap/waak staat. Ik ben gewoon lekker diep blijven doorademen en vond het prima. Dan maar niet slapen.
Om 3:00 uur zijn we opgestaan want om 4:00 uur zouden we vertrekken. Normaal vertrekt men midden in de nacht om genoeg tijd te hebben de top te bereiken en weer af te dalen. Wij schatten in dat we minder tijd nodig zouden hebben en we wilden gebruik maken van de zonnewarmte zoveel als mogelijk. Bij vertrek was het zo’n -9 gr C. Daar stonden we dan, klaar voor de laatste 1250 meter, slechts gekleed in een korte broek in de barre vrieskou. Momenten waarop je gemakkelijk kunt denken: “Hoe heeft het zover kunnen komen?”. Maar uiteraard ook ongelooflijk gaaf om mee te maken. In colonne liepen we de steile wand richting de kraterrand op. De eerste drie kilometer zouden we 1000 meter stijgen. Over een puinhelling ging het in een rustig tempo naar boven. Volle focus op de ademhaling om de duizeligheid voor te zijn. Lichaam op temperatuur houden door warmte in je kern te laten branden. Alles wat we in de maanden (voor mij weken) voorafgaande aan de tocht hebben getraind in ijskoude baden, koude douches en wandelingen in de natuur met alleen een korte broek aan. Nu moest het bewijs geleverd worden dat we met onze focus en ademhaling echt in staat zouden zijn het onmogelijk waar te maken. Wat heel leuk was om te merken is dat onze gidsen gaandeweg steeds meer respect kregen voor onze groep. Het bleek geen bluf want we deden wat we gezegd hadden. Steeds meer werd het een samenwerking waarbij zij ook intensief meehielpen om deze missie te laten slagen, echt heel erg mooi. De zonsopkomst om 6:00 uur was verbluffend mooi. Na 600 meter stijgen kreeg ik moeite om mijn lijf goed warm te houden en besloot ik om een windjack aan te doen. Voor mij nog iets teveel gevraagd om beide elementen te managen terwijl we ook nog steil omhoog liepen. Na drie uur stonden we op de rand van de krater bij Gillman’s Point op 5760 meter. Na wat gedronken en gegeten te hebben, zijn we over de kraterrand doorgelopen naar het hoogste punt, Uhuru point, op 5895 meter. Inmiddels was de zon weliswaar gaan schijnen en was het nog slechts -6 gr C, maar door een stevige wind wk 6 (gevoelstemperatuur -15/-20 gr C), was het meer dan koud op de volledig open liggende kraterrand. Aandacht om te genieten van het uitzicht hadden we dan ook niet. Volledig in focus marcheerden we naar de top. Ongelooflijk om te ervaren dat het eigenlijk nog vrij gemakkelijk ging. Ja, de omstandigheden waren onbarmhartig. Ja, de zuurstof was praktisch afwezig, maar we liepen in een strak tempo, de meesten met ontbloot bovenlijf, naar een van de hoogste toppen van de wereld! Om 8:57 uur na 4 uur 45 minuten stonden we op het dak van Afrika. Minder dan 48 uur nadat we vertrokken waren. De gids zou later zeggen dat hij moeite had het tempo vast te houden terwijl hij dit al jaren doet en dat hij het met vier lagen kleding aan behoorlijk koud had…
We zijn een paar minuten boven geweest om wat foto’s te maken. Ik was zo volledig gefocust op de ademhaling, dat ik nauwelijks tijd heb genomen om het moment tot me te laten doordringen. Mijn doel was de WHM te ervaren en dat is ongelooflijk goed gelukt. Voor de terugweg hebben we ons goed aangekleed, zodat we de focus en ademhaling wat konden laten vieren. Naar beneden lopen is heerlijk. Iedere meter die je daalt geeft het gevoel beter te kunnen ademhalen. Om 11:00 uur waren we terug in het kamp waar we de nacht hadden doorgebracht. Hier konden we eten, even bijkomen en wat rusten voor we door zouden dalen naar het kamp op 3700 meter. Daar zouden we de nacht doorbrengen. Gek genoeg, viel ik als een blok in slaap toen ik even op mijn bed ging liggen. Nu voelde 4750 meter hoogte weldadig aan. Blijkbaar past het lichaam zich razendsnel aan de omstandigheden aan. Om 16:00 uur hebben we de laatste negen kilometer gedaald naar het basiskamp waar we aan het eind van de middag aankwamen. Nu was het vooral genieten, lekker kletsen en alle emoties tot je laten doordringen. Nu ook zag ik veel bewuster alle verschillende landschappen, de uitzichten en begroeiingen. In het kamp was het prachtig om van iedereen te horen hoe ze de tocht naar de top beleefd hadden. De opluchting dat de missie geslaagd was, dat we de sluipmoordenaar ‘hoogteziekte’ onder controle hebben kunnen houden en dat iedereen veilig en gezond weer terug was in het basiskamp. Een tombola van emoties en ook een gevoel van onwezelijkheid. Het is toch bizar dat je als ongetrainde bergbeklimmers binnen 48 uur naar 5895 meter kunt lopen en dat dan eigenlijk ook nog relatief gemakkelijk volbrengt? Machtig om te ervaren waartoe het lichaam in staat is als je het lichaam voedt met de levensenergie zuurstof.
Dit smaakt naar veel meer. De verhalen van de patiënten in de groep zijn zo verschrikkelijk indrukwekkend. Henk, die 1,5 jaar geleden nauwelijks nog kon lopen vanwege de reuma, die nu als een jonge God in de voorste geledingen naar boven loopt. Anna, die 5 jaar geleden te horen kreeg dat ze nu waarschijnlijk wel in een rolstoel zou zitten vanwege MS, zonder problemen liep ze naar boven. En nog meer van dit soort verhalen. Natuurlijk zijn het individuele cases waar je geen conclusies aan mag en kunt verbinden, maar het maakt wel enorm nieuwsgierig. Mijn handen jeuken om samen met patiënten, artsen en wetenschappers hiermee aan de slag te gaan. Het kan alleen maar voordelen hebben als je middels deze methode het lichaam en de natuurlijke weerstand ijzersterk maakt. Het is in mijn optiek de basis van gezondheid, de basis van herstel. Dus we hebben een mooie uitdaging om hiermee aan de slag te gaan. Ik zeg: “Doen!”
Indrukwekkend. Getipt door Frans dat je weer prachtig ondernemend aan het werk bent met de WHM en daarmee bijzondere dingen aan het ontwikkelen bent in IJsland heb ik je gegoogeld. Ik ben zeer benieuwd waar dit toe zal leiden en verwacht er veel van.
Veel succes.
Groet Joop
We zijn zeker bezig met het ontwikkelen van nieuwe uitdagingen. Binnenkort meer info.
Coen heel bijzonder om jou unieke belevenis te mogen lezen. Volgende expeditie ben ik van de partij. Dit is wat ik wil ondanks mijn progressieve spierziekten toch kunnen laten zien waartoe ik nog wel in staat ben. Uiteindelijk uit de vreemde gedachte te stappen wat mensen van buiten je opleggen, en waar je het zelf heel moeilijk mee heb. Hier haal ik mijn energie uit in een keer uitgelezen, Wat ben je toch een bijzonder mens.
Klassse man had graag een medestander geweest. Dat had mij sterk gemaakt.
Dank voor je berichtje Ria. Er gaan nog expedities volgen en ik werk er graag aan mee om mensen zoals jij je eigen kracht te laten voelen. Het is een machtig gevoel en dat schuilt in ieder mens.
Geweldige prestatie samengeperst in een mooie column. Veel respect voor allemaal die dat ‘bergje’ hebben bedwongen…
Ha kanjer,
Wat een ongelofelijk prachtig verhaal. Bedankt voor het delen. Ik heb het hele verhaal met open mond gelezen. Volgens mij zonder adem te halen… 😉
Geweldig wat je doet en nog geweldiger wie je bent!
Hartelijke groet,
Mark
Wat een mooi verhaal!