Expeditie Kilimanjaro

In december 2013 ben ik in contact gekomen met Wim Hof beter bekend als ‘de Iceman’. Ik kende Wim van een korte ontmoeting in 2012, maar verder alleen als ‘attractie’ die vaak voor het oog van de camera in een bak ijs zit of andere koude records zet in de wereld. Uitermate knap, maar wat heb je er aan? Een wederzijdse relatie heeft ons bij elkaar gebracht omdat zij raakvlakken en gemeenschappelijke doelen zag. Dus zijn we een avond gaan praten en ideeën gaan uitwisselen. Wat hij me vertelde, deed mij mijn oren wel degelijk spitsen.

Hij is het optreden als ‘attractie’ (zo noemt hij het letterlijk zelf) best wel zat. Hij is een natuurmens die in de natuur zoekt naar de grenzen van het menselijk lichaam. Letterlijk van heet naar koud, van hoog naar laag. Telkens toetsen of hij in staat is de elementen te trotseren. Hij heeft middels een vastomlijnde methode ontdekt dat hij in staat is met zijn ademhaling en focus zijn autonome zenuwstelsel en daarmee zijn immuunsysteem te kunnen besturen cq te kunnen beïnvloeden. Autonoom en besturen in één zin is biologisch gezien onmogelijk want die twee zijn juist elkaars tegengestelde. Wim heeft wetenschappers van de Radboud Universiteit gevraagd ham aan een test te onderwerpen die deze hypothese zou kunnen toetsen. Die uitdaging hebben ze opgepakt. Ze hebben hem endo-toxines ingespoten nadat hij zich had voorbereid. Bij iedere gewone sterveling heeft dat een felle reactie in het lichaam tot gevolg waardoor je enkele uren koorts, hoofdpijn en algehele malaise kent. Bovendien kun je in het bloed vaststellen dat er een (door het autonome zenuwstelsel aangestuurde) reactie optreedt die duidelijk meetbaar is. Wat niemand (behalve Wim) verwacht had gebeurde, namelijk niets… Hij kon de reactie stoppen en de ziekteverschijnselen volkomen voor zijn. Dit was echt heel spectaculair nieuws en dit is ook gepubliceerd in een medisch tijdschrift. In de wetenschap is één casus echter niet voldoende om iets te bewijzen en wellicht is Wim gewoon een uitzondering die iets kan wat niemand kan.

Wim heeft niet stilgezeten en heeft inmiddels vele mensen opgeleid om hetzelfde te kunnen als hij omdat hij een bijdrage wil leveren aan de wereld en niet alleen maar een attractie wil zijn. De tweede studie was dus logischerwijs: kun je 12 gezonde vrijwilligers trainen om dit ook te kunnen in een paar dagen? Ja was zijn antwoord. De tweede studie was dus 12 gezonde vrijwilligers met en 12 zonder de methode. Beide groepen kregen weer de endo-toxines ingespoten. De resultaten van deze studie worden binnenkort gepubliceerd en zijn nog niet bekend gemaakt. De methode is echter goed over te dragen omdat Wim het heeft teruggebracht tot een aantal belangrijke basisprincipes die iedereen zich eigen kan maken. Met training is iedereen in staat hetzelfde te bereiken waartoe Wim in staat is.
Het is een methode die relatief gemakkelijk aan te leren is, waarmee je je lichaam kunt aansturen, gezonder maken en waarmee je je weerstand kunt activeren.

Je kunt je voorstellen dat ik op dit punt in het verhaal aangekomen, al 1000 ideeën kreeg over wat dit zou kunnen betekenen voor (kanker)patiënten en wat de waarde hiervan voor het programma Understanding Life zou kunnen zijn. Ik geloof echt dat dit een hele belangrijke sleutel is om het lichaam te versterken, het niveau van zuurstof (de levensenergie van elke gezonde cel) te verhogen en daarmee een veel krachtiger antwoord te kunnen geven op indringers of onnatuurlijke celdelingen. Dit moet verder onderzocht worden, dat zijn we aan de wereld verplicht. Wim heeft mij gevraagd hem daarbij te helpen omdat ik de laatste jaren daar veel ervaring mee heb opgedaan. Kort en goed, 10 dagen na onze eerste ontmoeting ben ik met hem mee gegaan naar Polen waar hij een trainingscentrum heeft. Heb ik zijn methode geleerd en zat ik in een bergbeek van 0 gr C zonder te bevriezen en rende ik 15 km door het bos in alleen een korte broek en renschoenen, terwijl de NO wind door het bos gierde, zonder koud te worden. Ik heb dus zelf ervaren wat het met je lichaam doet, heel bijzonder. Maar hoe gaan we de stap naar patiënten maken?

De eerste stap is een expeditie die Wim 24 januari heeft georganiseerd naar de top van de Kilimanjaro. Nou is hij zeker niet de eerste die dat doet, maar deze expeditie wordt anders, uiteraard. Hij gaat met een groep van 25 mensen waarvan de meeste een ernstige ziekte onder de leden hebben (MS, kanker, astma, reuma, Ziekte van Crohn etc). Kortom niet echt een doorsnee groep oergezonde mensen. Deze groep gaat in drie dagen naar de top zonder te acclimatiseren waar normaal minimaal vijf dagen voor staat en dan nog haalt slechts 60% van de mensen het vanwege hoogteziekte. Bovendien zal iedere deelnemer slechts gekleed gaan in een korte broek… (op de top van 5900 m kan het behoorlijk vriezen). Wim is ervan overtuigd dat hij kan aantonen dat wij met zijn methode (deze mensen zijn uiteraard allemaal getraind in zijn methode) in staat zijn het lichaam aan te zetten tot veel snellere aanmaak van rode bloedcellen waardoor het gebrek aan zuurstof (op 5900 meter <50%) gecompenseerd wordt. Hij heeft mij gevraagd mee te gaan om de mensen extra te inspireren, de artsen die meegaan te helpen hiermee aan de slag te gaan en uiteraard om de methode zelf ook verder te ervaren zodat ik ook een ambassadeur kan zijn. Ik heb hier best even over nagedacht (ja dat doe ik ook af en toe) omdat het wel uitermate zinvol moet zijn. Inmiddels heb ik het besluit genomen dat ik het ga doen, want dit is zo gaaf dat de wereld hiermee kennis moet maken en de wetenschap gestimuleerd moet worden om dit te gaan onderzoeken bij zo veel mogelijk verschillende ziektebeelden. Vrijdag vertrekken we dus. Ongelooflijk spannend want we moeten volledig vertrouwen op de methode van Wim Hof. Doorzettingsvermogen of een sterk lichaam is onvoldoende waarborg om hoogteziekte voor te zijn. Dat maakt het heel spannend en weer een reis in het onbekende. Ik vertrouw volledig op de methode en ben ongelooflijk geïnspireerd om uit te zoeken wat dit kan betekenen voor patiënten. Uiteraard ga ik daar meer over vertellen na deze prachtige expeditie.

Dit bericht is geplaatst in Belevenissen. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *