Na de spetterende eerste dag was nu de uitdaging om de energie om te zetten en de aanwezige funding organisaties mee te nemen op deze uitdagende ontdekkingstocht. Het lijkt een voor de hand liggende zaak dat iedereen net zo enthousiast is als wij en eerlijk gezegd was dat ook zo op zaterdag. Enthousiast zijn en daadwerkelijk de stap zetten om een dergelijk ‘out-of-the-box’ project ook daadwerkelijk financieel te ondersteunen, is echter niet hetzelfde.
Vele organisaties werken toch vooral op de klassieke manier, waarbij wetenschappers aanvragen indienen voor een goed gedefinieerd onderzoek. In dit geval vragen we vooral het vertrouwen uit te spreken in een groep wetenschappers die de potentie hebben enorme doorbraken te bewerkstelligen. Dat is echt een paradigma shift, een compleet andere manier van denken. Die omschakeling kost tijd. Het afgelopen jaar heb ik met tientallen foundations in de US en Europa deze gesprekken gevoerd en tot nu toe is er nog niemand daadwerkelijk ingestapt (met uiteraard de uitzondering van Alpe d’HuZes!).
We hebben echter niet meer alle tijd van de wereld om de benodigde financiën voor elkaar te krijgen. De wetenschappers gaan door en investeren nu vanuit eigen middelen het werk voor. Op zich is daar niets mis mee, ware het niet dat er ook werk blijft liggen en zaken veel minder snel gaan dan zou kunnen. We hebben nog 3045 dagen te gaan voor onze 10 jaars belofte om kanker onder controle te krijgen, afloopt. Ik heb echter ook geleerd dat duwen niet altijd zin heeft, dus zelfs ik kan op momenten (zij het met moeite) geduld betrachten. Het heeft me het afgelopen jaar best veel energie gekost om de rust te bewaren als ik aan de ene kant het enthousiasme van de wetenschappers en aan de andere kant de terughoudendheid van de funders ervaar. Je zou eerder andersom verwachten…
Terug naar de meeting in Cold Spring Harbor. De sessie met de funders verliep ietwat stroperig. Er werd wat gekeken en het leek alsof iedereen bang was de eerste stap te zetten. Uiteraard zat niemand daar met een chequeboek in de aanslag. Iedere aanwezige wist heel goed waarom we daar zaten, dat was zeer zorgvuldig met allen voor besproken. Het was prachtig om te zien dat KWF Kankerbestrijding in de persoon van Michel Rudolphie een zeer constructieve rol speelde en voorop liep in het op sleeptouw nemen van de andere aanwezigen. Ik moet zeggen dat ik daar toch heel erg van genoot. We hebben best wel eens wat te stellen gehad met elkaar de afgelopen jaren, maar het onderlinge respect heeft altijd voorop gestaan. Nu vechten we schouder aan schouder en dat voelt heel erg goed.
Na wat heen en weer gepraat, kwamen de anderen uiteindelijk ook op gang en verlieten we de kamer na 2,5 uur met een beeld van hoe we de komende twee jaar dit programma vanuit Europa en Amerika gaan financieren. We zijn er nog niet, dus de komende maanden zullen we nog wat moeten kneden en voorstellen in elkaar sleutelen om het geheel aan de rol te krijgen, maar iedereen deed op zijn/haar manier het uiterste om het commitment van de wetenschappers positief te beantwoorden.
Terug in de gezamenlijke ruimte, kregen we gelijk een prachtig overzicht van de volgende stappen. De wetenschappers hadden letterlijk de puntjes op de i gezet. Ze presenteerden een goed doordacht plan over hoe ze het komende jaar het bewijs gaan leveren dat de belofte waargemaakt kan worden zodat we nieuwe therapieën ook echt met deze methode kunnen testen.
Na de lunch was het helaas weer tijd om vaarwel te zeggen. Opgeladen en met nieuwe energie, maar tegelijk ook met de wetenschap dat er nog veel moet gebeuren, verlieten we Cold Spring Harbor.
De reis wordt voortgezet…