Opgeven is geen optie

Onderweg naar de VS heb ik vanmorgen op 10.000 meter hoogte de tweede inspirational geschreven. Dit is het resultaat:

Het credo ‘Opgeven is geen optie’ is nauw verbonden met Alpe d’HuZes en de strijd die mensen voeren die ‘leven met kanker’. Voor sommigen een glasheldere leidraad en voor anderen behoorlijk controversieel. Controversieel is het als patiënten op het punt komen dat vechten geen zin meer heeft. Als de krachten op zijn en het leven een lijdensweg wordt. “Mag je zelfs dan niet opgeven?” is een veel gehoorde vraag.

Laat het helder zijn dat dat in onze beleving dat niet is wat er mee bedoeld wordt. Natuurlijk is er een beperking aan elk motto en komt er een eind aan elk gevecht. Gerard, een hele dierbare vriend van me, verwoordde het mooi aan het eind van zijn leven. Jaren had hij op een geweldige wijze geleefd met kanker en telkens weer had hij elke tegenslag met een geweldige dosis enthousiasme overwonnen. Toen zijn lichaam op was, accepteerde hij zijn lot met de prachtige toevoeging op ons motto ‘Overgave zonder op te geven!’. Mooier kan ik het niet zeggen en deze toevoeging maakt het voor mij ook af. Dat er een moment komt, voor ieder van ons, om jezelf over te geven zonder op te geven, is een zekerheid. Geen van ons heeft het eeuwige leven. Maar opgeven voor het eind, is wel iets wat veel te vaak gebeurt. Dat is jammer want we weten uit ervaring dat de allermooiste momenten voortkomen uit het doorgaan. Nout Wellink voormalig president van de Nederlandsche Bank verwoordde het prachtig: “Opgeven levert niets op, alleen spijt. Als je doorgaat win je altijd, in ieder geval van jezelf”.

Starten met het Alpe d’HuZes avontuur betekent per definitie dat je jezelf op een verschrikkelijke manier gaat tegenkomen. Op vele fronten ga je meer van jezelf vragen dan je ooit hebt gedaan en dat gaat hoe dan ook pijn doen. Of het nu het zoeken naar sponsoren, het organiseren van fundraising activiteiten, het maken van de vele trainingsuren of het meehelpen in de steeds groter wordende organisatie is, ieder van ons zal merken dat het bij tijd en wijle behoorlijk gaat kraken. Dan heb ik het nog niet over het ultieme afzien wat elk van ons straks gaat meemaken in Frankrijk. Maar jezelf tegenkomen is helemaal niet erg. Het gaat erom waar je de motivatie vandaan haalt op het moment dat het gebeurt.

Grofweg zijn er drie mogelijkheden als je op het punt bent aangekomen dat het afzien ondraaglijk lijkt. Als je jezelf te serieus neemt en teveel medelijden met jezelf krijgt, kun je natuurlijk stoppen. Opgeven is geen optie vergeet je dan gewoon even want jij hebt het nu wel erg zwaar en dit is helemaal niet leuk meer. Je zult ongetwijfeld gelijk hebben, alleen bedenk je op dat moment wat Nout heeft gezegd. De spijt komt veel eerder dan je je realiseert. De pijn is namelijk snel vergeten, maar het gevoel van spijt blijft. Bedenk dat de meeste spijt voortkomt uit de dingen die je niet gedaan hebt. Nou zijn wij natuurlijk helemaal niet van het opgeven, dus deze optie is zeer onwaarschijnlijk ;-). Doorgaan kun je echter ook vanuit twee motieven doen; voor jezelf of voor een ander. Doorgaan voor jezelf levert weliswaar kortstondig een ego-boost op, de blijvende voldoening ga je er niet mee ervaren. Zoek de motivatie dus in de liefde voor iemand in je omgeving, of een wildvreemde, die deze kracht heel erg goed kan gebruiken. Dan geef je het allermooiste aan jezelf, namelijk het overwinnen van je zelfmedelijden, en aan de ander, namelijk een grenzeloze liefde. Dat geeft jou en de ander een waanzinnig gevoel, een gevoel wat met helemaal niets te vergelijken is.

Toen Bas Mulder in november 2009 van zijn arts te horen kreeg dat het over was, dat hij niets meer kon doen, deed Bas wat op dat moment goed voelde. Hij gaf niet op en rechtte zijn rug. Met alle kracht die hij in zich had, overtuigde hij zijn arts dat hij niet op mocht geven. Zoveel wilskracht was zelfs voor deze top hematoloog ongekend. Hij rechtte ook zijn rug en deed het onmogelijke. Bas heeft met een aantal zeer risicovolle behandelingen nog 10 prachtige maanden geleefd. Een klein jaar waarin hij ons allemaal liet zien waar de menselijke geest toe in staat is. Zijn symbolische aanwezigheid in bocht 0 is het mooiste bewijs dat opgeven nooit een optie is. Overgave als het zover is, maar doorgaan zolang je nog leven en dromen in je hebt. Ik zal Bas weer zes keer groeten als ik mag afzien dit jaar. Opgeven is geen optie!

Dit bericht is geplaatst in Belevenissen. Bookmark de permalink.

2 Reacties op Opgeven is geen optie

  1. Ed schreef:

    Geweldig Coen mooi stuk

  2. Ariane W.V. Greep schreef:

    Heerlijk Coen. Dank je wel.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *