Zaterdagochtend 3.00 uur. Peter en ik worden wakker en maken ons klaar voor een geweldige dag op de Poas vulkaan. Fietskleren aan en samen met de andere NL deelnemers een ontbijtje wegtikken in het hotel. Om 4.00 uur vertrekt de bus richting de plaats waar het allemaal gaat plaatsvinden. Een goed uur rijden en we mogen alles klaar gaan maken op de flanken van de nog in de mist gehulde vulkaan. De voor Alpe d’HuZes veteranen gebruikelijke zenuwen spelen alle deelnemers parten. Voor de Costa Ricanen was er nog de mogelijkheid om in te schrijven. Dat kunnen wij ons niet voorstellen maar het evenement is hier de laatste maanden pas echt gaan leven en ook op de dag zelfs zijn er nog heel wat inschrijvingen bijgekomen. In Costa Rica gelooft niemand dat het überhaupt mogelijk is om 8 keer die berg op te fietsen. De Costa Ricanen zullen het dus allemaal in estafette verband doen. De klim is van 1900 m tot 2600 m over een afstand van ruim 8 km. Door 2 afdalinkjes zijn de klim stukken des te steiler. Boven de 2200 meter is ook het gebrek aan zuurstof merkbaar, dus al met al een pittige opgave.
Om 6.00 uur tellen we af/op, uno, dos, tres, quatro, cinco, seis, siete, POCHOOOOO!!! En weg zijn we. Het gebruikelijke geluid van zware ademhaling en klikkende pedalen. Hier en daar een conversatie, maar de meesten alleen met hun gedachten. Een kleine 100 mensen zullen deze dag het stalen ros beklimmen, waaronder zo’n 60 Costa Ricanen. Mijn eerste klim rij ik met Porter, een Amerikaan die al ruim 10 jaar in Costa Rica woont. Hij heeft zich echt afgekeerd van het materialistische leven wat de norm is in de States en leeft hier dicht bij zichzelf en de natuur. Hij geniet van dit evenement en ondanks zijn weinige fietservaring is hij van plan lang te fietsen. Als hij ooit terugkeert naar San Francisco is hij vast van plan daar ook een evenement op te gaan zetten.
Boven worden we hartelijk opgevangen door de zeer enthousiaste groep vrijwilligers. Aan alles is gedacht van water, cola, bananen en mogelijkheid voor een weldadige massage.
De lucht trekt in de tweede beklimming wat meer open en de temperatuur stijgt naar een steeds weldadiger niveau. Ik fiets niet echt gemakkelijk op mijn leenfiets die geschikt is voor iemand van 1,75 m. Het zetten van kracht gaat lastig omdat ik mijn benen niet kan strekken. Zeuren mag echter niet dus doe ik dat ook niet ;-). 2 km onder de top haal ik Piarella bij. Piarella is haar stiefvader 1,5 jaar geleden verloren en ze heeft hem de laatste maanden intensief verzorgd. Zij rijdt hier voor hem naar boven, zonder fietservaring. Ze volbrengt het zonder af te stappen en laat de hele klim alle emoties de vrije loop. Samen rijden we de laatste kilometers. Na een paar minuten komt Peter ook achterop fietsen en met zijn drieen rijden we door. Op het steilste stuk geven we de uitgeputte Piarella een Hermannetje, die ook in Costa Rica nu een begrip is.
Boven zijn de emoties enorm en met alle familieleden beleven we deze prachtige overwinning mee. Mijn dag kan niet meer kapot en met natte ogen daal ik weer af. Mijn derde beklimming is een ware martelgang. Een combinatie van te kleine fiets (zonder bergverzet), geen conditie en de hoogte, maken dat ik nog nauwelijks de trappers rond krijg. Boven word ik opgevangen. Fantastisch alle zorg en als ik een beetje op adem ben gekomen, willen een aantal Costa Ricanen op de foto met die Gringo uit Nederland. Geweldig om te ervaren hoe mooi men het vindt dat we dit met hen doen.
De fiets die Peter heeft geleend is iets groter en aangezien hij na 3 beklimmingen over gaat op lopen, besluit ik zijn fiets over te nemen. Deze is 2 maten te groot, maar dat is beter dan te klein. De temperatuur is inmiddels tot een weldadige 28 graden gestegen en de zon prikt op onze blanke huid. De Costa Ricaanse fietsers zijn niet te stuiten en als echte klimgeiten blijven ze doorgaan, niets estafette en ze worden steeds enthousiaster. Als je elkaar tegenkomt, is POCHO! de gebezigde aanmoedigingskreet, en het enthousiasme neemt elk uur toe, PRACHTIG!
Na 5 beklimmingen ben ik volledig total-loss en besluit mijn benen even te laten verzorgen. Samen met alle vrijwilligers moedig ik de dappere strijders aan en geniet intens van de waanzinnige emotionele sfeer boven op deze vulkaan. Vandaag is er een uitbarsting van liefde en dat is tot in de verre omtrek te zien en voelen. De eerste Costa Ricaanse fietsers finishen inmiddels na 8 (!) beklimmingen. Ze staan te stralen van top tot teen en genieten van de vele emoties om ze heen. Peter gaat nog voor een tweede run en ik besluit mijn broer te vergezellen. Samen beklimmen we nog 1 keer deze prachtige vulkaan en genieten van het feit dat er weer een prachtig nieuw evenement staat. De beleving is prachtig, de sfeer zoals we die kennen van de andere Inspire2Live evenementen. De schaalgrootte is zoals we dat kennen van de eerste jaren Alpe d’HuZes en heel erg intiem. Deze beklimming dragen we op aan de stiefvader van Piarella en met zijn foto op mijn shirt doen we deze prachtige laatste klim. Boven worden we onthaald door een geweldige groep mensen. Piarella, haar moeder en familieleden, iedereen deelt in de emotie en een prachtige group hug is de mooiste afsluiting van een machtige dag.
Met elkaar halen we alle nog fietsende deelnemers binnen en delen met elkaar alle denkbare emoties. De Poas zal nooit meer hetzelfde zijn en wij hebben deze prachtige mensen voorgoed in ons hart gesloten. Met de bus gaan we weer terug naar San Jose en met elkaar delen we nog een gezellige maaltijd tegenover het hotel. Op tijd duiken we in bed want om 4.00 uur gaat de wekker weer om op tijd op het vliegveld te zijn. We verlaten dit geweldige land met liefde in ons hart en een brede smile op ons gelaat. Pocho, het tropische zusje van grote broer Alpe d’HuZes heeft het levenslicht gezien.
GO POCHOOOOOOO!!!