Pocho

Samen met Peter ben ik weer een week op stap. En wat voor week. Maandag en dinsdag hebben we in NY diverse afspraken gehad met artsen en foundations over de mogelijkheid om funding te vinden voor de Discovery Network. Hoewel we veel bewondering ondervinden, blijken ook foundations allemaal redelijk vast te zitten aan een beleid waaraan ze hun geld geven. Hoewel een aantal ontevreden lijken over het rendement op hun bijdragen, volharden ze toch veelal in het sponsoren van klassieke projecten.Toch gaat het goed komen want de intensiteit van de afspraken neemt toe. Over ruim een week zit ik weer in de States en heb ik weer veel nieuwe afspraken.

Woensdag zijn we via Atlanta naar San Jose Costa Rica gevlogen vor het nieuwe Inspire2Live evenement Pocho. Hier gaan we zaterdag 8 (= ocho) keer de vulkaan Poas opfietsen. Poas + Ocho wordt Pocho!

Vanaf het moment dat we voet op Costa Ricaanse grond hebben gezet, zijn we ingezet om publiciteit en awareness voor kanker te genereren. We zijn eerst naar de herberg (opvanghuis) gegaan waar we zaterdag voor fietsen. Costa Rica is een land waar de gezondheidszorg goed is en toegankelijk voor iedereen, maar waar de opvang voor patiënten die van ver komen, niet geregeld is. Mensen moeten soms 4 – 8 uur reizen om in het ziekenhuis een chemo te krijgen en daarna weer terug. Voor ouders van kinderen is ook geen opvang dus als het kind in het prima kinder hospital ligt, moeten de ouders maar zien waar ze verblijven. Velen hebben geen geld voor een hotel. Daarvoor gaan we nu de opbrengst van de Pocho gebruiken. Het opvanghuis is er al maar heeft dringend uitbreiding nodig om de enorme vraag te kunnen behappen. Ouders slapen nu soms met hun zieke kind in de vergaderruimte!

‘s-Avonds werden we bij de Nederlandse ambassadeur onthaald. Hij is nauw betrokken en nodigde ons thuis uit voor een diner met hem en zijn vrouw. Heel bijzonder en hartverwarmend om mee te maken. Zaterdag zal hij ook aanwezig zijn bij het evenement.

Donderdag zijn we rondgeleid in eerst het grootse kankerziekenhuis en daarna in het kanker-kinderziekenhuis. Wat vooral opvalt is dat er heel veel zorg en warmte is rondom de patiënten. Natuurlijk is alles minder verzorgt en ouder dan je vaak in NL ziet, maar de persoonlijke zorg en de vele vrijwilligers rondom de patiënten, is hartverwarmend. Piarella, voormalig miss Costa Rica en mede organisator van Pocho, vertelde op verpleegafdelingen en op de dagbehandelingen, hartstochtelijk over waar we allemaal mee bezig zijn wereldwijd en dat er een groot aantal Nederlanders voor hun gaan fietsen zaterdag. Dat maakte veel emotie los, bij de patiënten maar ook bij ons. We gingen met patiënten op de foto en sommigen herkenden ons van TV waar opnames getoond werden van een evenement in de Costa Ricaanse ambassade in Den Haag van eerder dit jaar. Het leeft hier enorm en het voelt best raar om applaus te krijgen van 30 mensen die chemo krijgen op dat moment. We ontmoeten daar ook een man die een dosis chemo toegediend kreeg en doodleuk meldde dat hij zaterdag ook meedoet. Dan sta je toch wel even heel erg raar te kijken hoor. Toen zijn chemo klaar was, stapte hij de zaal uit met een vrolijk: Tot zaterdag!!

Vooral het kinder ziekenhuis was natuurlijk heel erg heftig. Het is een prachtig gebouw met geweldige faciliteiten, maar het hoort niet dat kleine kinderen ziek worden. Je ziet daar ouders met hun kinderen en dan is het heel moeilijk om je niet te identificeren als ouder van een paar gezonde kinderen. In de hal maakte ik kennis met Pedro, 2 jaar uit en getooid met een superstoere zonnebril. Het was liefde op het eerste gezicht en we hebben even heerlijk lopen dollen. Samen met een stoere zonnebril en een onvervalste ‘boks’ ter bekrachtiging van onze vriendschap. Pedro gaat morgen met me mee de Poas op, en hij gaat me de kracht geven de loodzware tocht te volbrengen.

De avond zijn we naar een prachtig restaurant op de heuvel net buiten de stad gegaan waar we een authentiek Costa Ricaans feest kregen voorgeschoteld. Heerlijk eten en traditionele dansen, afgerond door een spectaculair vuurwerk. Het uitzicht over de stad was ronduit adembenemend. Om 23.15 uur waren we weer in het hotel en waren we aardig uitgewoond. Emoties en weinig slaap, beginnen hun tol te eisen.

Vrijdagochtend eerst een ontbijt met de Nederlandse deelnemers aan de Pocho, waarna we weer naar een groot ziekenhuis gingen. Ontvangst door de directeur en een rondleiding over afdelingen en dagbehandeling. Ook nu weer emotionele taferelen en een verhaal van het hoofd van de dagbehandeling die vertelde dat zo’n 20 -30 % van de patiënten uiteindelijk hun behandeling niet afmaken omdat het reizen te zwaar is. Dat onderstreept maar weer het belang van een opvanghuis wat gewoon heel simpel vele levens kan redden. Het lijkt elementair maar dat is hier verschrikkelijk belangrijk. Op de afdeling werden we geconfronteerd met een prachtige jongen met kanker. Een van de vele bijzondere ontmoetingen waarbij we het niet droog hielden. Het doet je zo verschrikkelijk indringend beseffen dat gezondheid een groot goed is. Als we nog niet wisten waar we voor fietsen, weten we het nu weer.

Piarella ontpopt zich trouwens meer en meer als een zeer effectieve ambassadeur van Inspire2Live. Haar ongekende passievolle betoog, zorgt ervoor dat iedereen direct door heeft wat de kracht van Pocho en Inspire2Live is. Prachtig om te zien en daar gaan we nog veel gebruik van maken.

In de middag hebben we uitleg gekregen over de grote dag en na de lunch hebben we even kunnen werken en deze blog schrijven. Nu naar de pastaparty in het Jazz cafe in San Jose wat ook door een Nederlander gerund wordt.

Morgen gaat het los