Wat was het weer een onvergetelijke week in Frankrijk. Ongelooflijk hoe mensen met elkaar en geïnspireerd door elkaar, kunnen uitstijgen boven de Hollandse middelmaat en een evenement kunnen neerzetten waarvan iedereen verzucht: “Kon het maar altijd zo zijn!”
Vanaf het binnenrijden in het Oisans dal tot het allerlaatste moment op de camping, was het weer één groot feest. De eerste jaren was ik nog wel eens bezorgd of het wel weer net zo mooi zou worden als het in mijn beleving het jaar daarvoor was. Zou je er niet aan gaan wennen? Nu weet ik dat elk jaar op zich staat en dat elke TOP-ervaring even imposant is en zich niet laat, nee niet vergeleken hoeft te worden met iets anders. De hemel is elke keer weer onbeschrijflijk mooi!
” Wat maakt het nou zo bijzonder?” wordt me vaak gevraagd. Los van de opmerking dat je erbij moet zijn geweest, is daar natuurlijk wel wat over te zeggen. Een gemeenschap van inmiddels een kleine 30.000 mensen die in volkomen harmonie met elkaar een klein oppervlak delen. Uitpuilende campings, overvolle supermarkten en wegen die bij tijd en wijle wel op knooppunt Everdingen lijken in de slechtste jaren. Toch valt er geen onvertogen woord en helpt iedereen elkaar als er iets niet helemaal naar wens verloopt. Maar verreweg het mooiste is dat iedereen volstrekt zichzelf mag zijn. Waar we in het dagelijkse leven toch vaak gedwongen een opgelegde rol spelen in een maatschappij waarin emoties liever niet zichtbaar zijn, waarin je vooral ‘blij’ moet zijn en waarin pijn, verdriet en ziekte veelal weggestopt worden achter de muren van een ziekenhuis. Bij Alpe d’HuZes is het allemaal gewoon onderdeel van het samenleven. De meeste hebben kanker of hebben er in hun naaste omgeving mee te maken. Dat maakt je dus niet bijzonder waardoor het delen van de bijbehorende emoties ook heel normaal is. Samen lachen, genieten van een nieuwe fiets of de prachtige zonsopkomst, worden afgewisseld met verhalen over ziekte, verlies en dierbaren die de ziekte achter zich hebben gelaten. Huilen van geluk of verdriet, alle emoties die het spectrum kent, zie je voorbij komen en maakt mensen zo verschrikkelijk mooi. In alle kwetsbaarheid toont iedereen zijn ongelooflijke kracht.
Dit jaar waren er twee koersdagen ipv één. Voor mij als deelnemer van het eerste uur wel zo fijn omdat ik heel graag de koersdag een keer vanaf de zijlijn wilde meemaken. Nu was dus mijn kans op de woensdag. En wat heb ik genoten!! Nadat we dinsdagavond een zeer emotionele bezinningsavond hebben gehad met alle deelnemers en dierbaren, kon ik woensdagochtend om 10.00 uur getuige zijn van een prachtige emotionele start van de eerste 3000 deelnemers. De regen was met bakken neergedaald op woensdag tot het om 9.55 uur droog werd en de rest van de dag viel er geen druppel meer. De weergoden stonden achter dit evenement zullen we maar denken. Iedereen werd met een ovationeel applaus op weg gestuurd. Alle emoties waren af te lezen op de gezichten; angst, verdriet, verwondering, euforie, liefde, blijdschap… Kortom, nog voor iedereen goed en wel onderweg was, liepen de eerste tranen al over mijn wangen. Samen met Jurriaan en Bart en nog enkele andere kanjers hebben we genoten van een heerlijk kopje koffie op het startplein. Na nog wat gegeten te hebben zijn we via de Col de Sarenne naar Alpe d’Huez gereden waar ik de rest van de middag genoten heb van alle kanjers die over de finish kwamen. Wat een beleving en wat een tombola van emoties. Hoe later het werd, hoe groter het afzien. Velen waren dankbaar dat deze dag maar 8 uur afzien bood, want het was weer ongelooflijk wat een ieder hier liet zien. Mijn belofte om iedereen een knuffel te geven, heb ik niet kunnen waarmaken maar een stuk of 100 knuffels heb ik wel mogen geven. De emoties die je daarbij voelt zijn zo ontstellend mooi, dat je er stil van wordt. Aan het eind van de dag voelde ik me emotioneel volledig uitgepierd. Hoeveel kan een mens verwerken zonder over te lopen? Ik was dan ook blij dat ik op donderdag zelf zou mogen fietsen, kun je tenminste iets met al die emoties doen ;-).
‘s-Avonds heb ik de fiets van Josephine van Hees, waar ik de eerste klim op zou doen, klaargemaakt en alles ingesteld op mijn lengte. Ik heb met Laurens, haar broer, afgesproken dat ik de fiets de eerste keer naar boven rij waarna Gerard Dielessen van NOC/NSF hem de tweede keer en Laurens hem de laatste rit naar boven zou brengen. Een prachtig eerbetoon aan een prachtig mens. Mijn kleding met de foto van mijn drie kanjers, is prachtig, dus alles was klaar om een pracht dag te gaan beleven.
Om 4.30 uur startten we met een groep van 5000 kanjers voor een geweldige dag. Ondanks de heldere lucht was het vreemd warm in het dal. Een graad of 10, wat voor deze regio echt uitzonderlijk warm is op dit tijdstip. Heerlijk en de voorbode van een heerlijke dag. De eerste klim verliep zoals altijd in stilte. Het ontwaken van de natuur in gelijke tred met het ontwaken van de renners. De lichtjes in de bochten als stille getuigen van een dag vol gedachten. De bovenkomst in de wetenschap dat Phine niet meer fysiek aanwezig was en dat ik en niet zij zelf op haar fiets reed, is heftig. Ik liet de tranen de vrije loop en besefte me hoe bevoorrecht ik ben met een gezond lijf en een prachtig leven waarin ik mag dromen en beter nog, elke dag mag besteden aan het waarmaken ervan. Samen met Phine heb ik na Ad6 2011 de eerste fundamenten gelegd voor de Discovery Network en met haar kracht zal ik hier elke dag aan door bouwen tot we die klere ziekte onder controle hebben.
De volgende beklimmingen waren voor al die andere kanjers. Ik praatte met iedereen onderweg en hoorde ontroerende verhalen over verlies en kracht. Iedereen fietst met een verhaal en wie je ook spreekt, de liefde en power zijn voelbaar. Natuurlijk vloeiden er tranen en vermengen zweet en tranen zich tot een zilte stroom, maar we weten dat het geen zin heeft bij de pakken neer te zitten en dat we hier onze onmacht kunnen en mogen omzetten in pure macht. Samen zullen we die berg verslaan. Die gedrevenheid zit er bij iedereen in. Naarmate de dag vorderde, namen de emoties toe. Het afzien is tastbaar en de verbetenheid prachtig. Niemand liet zich tegenhouden. De prachtige kerel die met zijn fiets omhoog liep voor zijn zus die in januari is overleden. Een blessure maakte het onmogelijk om omhoog te fietsen, dus met de fiets aan de hand naar boven (4 keer) en op de fiets naar beneden. Opgeven is geen optie! Prachtig toch?
Na de 4e klim kregen we van Bart Veilbrief, onze huisgenoot, te horen dat zijn moeder zeer slecht nieuws te horen heeft gekregen van de dokter. De buikpijn waar ze al een tijdje mee rondliep, blijkt een ernstige vorm van kanker te zijn die de lever heeft aangetast. Bart was gebroken en met elkaar hebben we zitten huilen. Zo dichtbij en zo plotseling! Jur bleef bij Bart terwijl ik mijn emotie weer de berg op mocht knallen. Een prachtig gesprek met Herold Janssen over zijn dochter Moon van 4 die waarschijnlijk zal genezen van Leukemie, gaf me weer hoop dat het ook anders kan. Soms heb je even een positief bericht nodig om alles in perspectief te kunnen blijven zien. Herold vertelde me hoe je als vader omgaat met deze situatie. Ongelooflijk hoe mooi en krachtig hij dit vertelde, petje diep af. Zo was ook klim 5 weer een machtige ervaring waarin emoties van noord naar zuid knalden.
De laatste klim was voor Femke en Harry en natuurlijk mijn mattie Luca. Femke werkt bij KWF Kankerbestrijding en haar man kreeg begin maart alvleesklierkanker. In 3 maanden is hij van een sterke kerel veranderd in een schim. Het telefoongesprek wat we voerden was heftig maar ook heel mooi. Zo veel respect hoe ze samen deze laatste fase beleven en genieten van elk klein moment van samenzijn. Luca heeft een hersentumor en is samen met haar ouders al enkele jaren betrokken bij Ad6. Na zware behandelingen in het afgelopen jaar, gaat het nu weer goed met haar. We hebben een speciale band en was ik eerst nog een ‘pannekoek’ ben ik nu gepromoveerd tot ‘mattie’. Wat een eer ;-). We hebben wat afgeknuffeld deze week en met haar in gedachten was ook de 6e klim een zegetocht. Ook nu weer overwinning en verlies zo dicht bij elkaar. Het hoort bij Alpe d’HuZes en het hoort bij kanker. We steunen elkaar en bieden een schouder als het even teveel wordt.
Het was heftig, mooi, emotioneel, ontroerend, geweldig, bizar, overweldigend, prachtig. Woorden schieten te kort om alles weer te geven. We hebben nog een lange weg te gaan. Het bericht dat Harry van Femke vanmorgen is overleden, bewijst dat maar weer eens. Maar we hebben ook laten zien waar we met elkaar toe in staat zijn. Dit gaat nooit meer stoppen want dit wil iedereen. Als we elke dag bereid zijn net zo onbaatzuchtig af te zien als in de afgelopen week in Frankrijk, dan is er heel veel hoop voor de toekomst. Laten we dat dus maar doen en dat gevoel nooit meer loslaten.
Coen,
Bedankt voor jouw prachtige verhaal. Jouw gevoel, jouw weten waarom je de dingen doet die je echt van binnenuit moet doen, dat heb je mooi beschreven.
Vrolijke groet,
Mark
Gefeliciteerd
Je bent jezelf en een groot inspirator….
Coen, wat een bijzonder verhaal!!!
Het ontroert me erg.
Toen ik op de televisie je vader hoorde vertellen over zijn klim en vooral over de saamhorigheid, de verhalen en het het enthousiasme bij het binnenkomen op de finish was ik er een beetje bij aanwezig.
Veel succes met al je werk!!!!
Coen, wat een geweldige week. Mooi om aanwezig te zijn tussen al die mensen met hun eigen verhaal, emoties, verdriet, maar ook met hun liefde voor alle mensen en de strijd tegen kanker. Zoals ik vandaag tegen mijn uroloog vertelde: “Je moet erbij zijn om te kunnen voelen en ervaren wat Alpe d’HuZes met je doet.” En weer kwamen de tranen, tranen van opluchting dat ik weer pas over 6 maanden kan terug mag komen en tranen van een gevoel van samenhorigheid daar boven op die berg. Beelden, momenten en ervaringen die ik diep in mijn hart zal dragen. Coen tanumert.
Wow! Wat een bizar, triest, mooi en eerlijk verhaal. Diep respect.
Gr.
Sander
Het was een ware belevenis om erbij te zijn. Op de top, zo dicht bij de hemel, besef je pas hoe blij je mag zijn met die paar ongemakjes die je zelf hebt, terwijl anderen strijden voor een toekomst. Vele bijzondere verhalen maken dat mensen dicht bijeen komen. Eén familie die met elkaar lacht en huilt. Hoe mooi kan het dan na Ad6 zijn. Proberen een jaar lang dat gevoel vast te houden om grensverleggend te leven!
Het is thuis zo moeilijk uit te leggen hoe je zo’n week beleeft, jij beschrijft het precies zoals wij het hebben gevoeld. Dank je, wij vonden het een week om nooit meer te vergeten en moeilijk om dit gevoel in woorden over te brengen en te omschrijven.
Heel mooi verwoord, Coen!
Mijn 6 beklimmingen heb ik opgedragen aan vriend Marius, die al jaren als een leeuw vecht voor het leven & tegen de kanker in zijn lichaam. Ondanks alle tegenslagen is en blijft zijn wil om te leven zó groot en sterk, opgeven is gewoon geen optie voor hem.
Dat is erg mooi om te zien en werkt zeer inspirerend. Ik zag het daarom als een cadeautje om 6x die berg op te mogen fietsen. Het was zo mooi om dit te kunnen en te mogen doen; echt afzien voor een ander.
Het was gewoon fantastisch. Bedankt voor alle inspiratie!!