Inspirational I

De komende weken zal ik een serie ‘Inspirationals’ schrijven, om de spirit van het prachtige Alpe d’HuZes evenement stevig te verankeren. De kracht van Alpe d’HuZes zit hem in onze gezamenlijke drijfveren. Ik zal telkens elementen daarvan verder verduidelijken.

Emotie

Alpe d’HuZes is altijd nauw verweven geweest met emoties. De basis van alles wat we doen, ligt in de onmacht die we zo vaak ervaren in het dealen met de ziekte kanker. We willen zo graag iets doen voor die dierbare en ons positief inspannen voor zo’n prachtig evenement als Alpe d’HuZes geeft ons precies die mogelijkheid. Het geeft een geweldig gevoel als we ons ergens op kunnen richten, al onze energie op iets positiefs kunnen focussen. Dit geldt voor iedereen, of je nu zelf patiënt bent, of een dierbare hebt die getroffen is door kanker.
De afgelopen jaren hebben we prachtige mensen ontmoet die ondanks tegenslagen, telkens weer de rug rechtten of zoals Josephine van Hees het zo prachtig zei: “Schouders naar achteren en tieten vooruit”. Josephine liet zich niet tegenhouden, noch liet ze zich door tegenslagen uit het lood slaan. Natuurlijk was dit lang niet altijd gemakkelijk. Vier maanden voor Alpe d’HuZes 2011 lag ze in bed met het vooruitzicht nog hooguit enkele weken te leven. Toch accepteerde ze haar lot niet alleen omdat de artsen dit zeiden. Ze klom uit het dal en liet iedereen in Frankrijk versteld staan van haar stralende persoonlijkheid en ongebreidelde energie. Ze zou hoe dan ook laten zien dat elke dag die je krijgt een geschenk is.
Samen met haar broer, vrienden, oom en tante, fietste ze op 9 juni drie keer de Alpe d’Huez op. Gedragen door emotie en stralend alsof het geen enkele energie kostte. Natuurlijk was ze fysiek uitgepierd, mochten we haar af en toe een Hermannetje (steuntje in de rug) geven. Ze genoot en praatte anderen omhoog die het moeilijker hadden dan zij. Onderweg kwamen we Frank, een andere Alpe d’HuZesser tegen, die vertelde dat hij zijn dochtertje verloren had aan kanker. Hartverscheurend. Met zijn allen beleefden we in één van de bochtende meest intense groepshug die je je maar kunt voorstellen. Emoties die op een prachtige manier een uitweg vonden.

Dan ervaar je op de meest intense manier waar Alpe d’HuZes om gaat. Natuurlijk heb je pijn in je benen. Mijn eigen trainingsarbeid was nog nooit zo minimaal geweest dus de zesde klim moest echt uit mijn tenen komen. Toch was het weer een ervaring die ik de rest van mijn leven zal koesteren. De maanden na Alpe d’HuZes heb ik heel intensief met Josepine opgetrokken en samengewerkt aan het verder uitbouwen van onze droom om kanker onder controle te krijgen. De klap was dan ook des te groter toen ze begin september heel snel verslechterde en begin oktober overleed. Heel veel mooie mensen mogen we leren kennen, en helaas moeten we van teveel mooie mensen nog steeds afscheid nemen. Maar in plaats van het koppie te laten hangen, gooien we de schouders naar achteren en onze tieten vooruit, uit liefde.

Regelmatig gebeuren er zaken waar je niet blij mee bent. Je bent teleurgesteld als iemand niet wil sponsoren, als iemand jouw droom niet wil ondersteunen. Of ben je teleurgesteld in de Alpe d’HuZesorganisatie omdat zaken niet zo (snel) opgepakt worden als jij graag zou zien. Klagen helpt niet, jou niet en de ander al helemaal niet. Het enige wat echt helpt is je teleurstelling wegslikken uit liefde voor mensen die ziek zijn en zoeken naar een oplossing. Rug recht, kop in de wind en met alle liefde die je in je hebt werken aan het verbeteren van het leven van de mensen die het zo hard nodig hebben. Zoals Josephine die niet aan zichzelf dacht, maar Frank opving tijdens haar loodzware derde beklimming.

Met elkaar gaan we er weer een waanzinnig evenement van maken, waarin we de wereld laten zien wat echt leven inhoudt en waar we zelf ervaren wat een ongelooflijk goed gevoel je daaraan overhoudt.

Coen