Vertrouwen

De voorbereiding zit er bijna op en met minder dan een week te gaan, begint het toch wel erg te kriebelen. Er vliegen honderden vragen door je hoofd. Is de voorbereiding voldoende geweest? Hoe zal het straks gaan? Wat gaat het weer doen? Wat als…? Zal ik voldoende kracht hebben om door te gaan als het echt zwaar wordt? Allemaal vragen waar je nu onmogelijk antwoord op kunt vinden. Je zult het vertrouwen moeten hebben dat je aan kunt wat er op je pad gaat komen. Wat het ook is. Met de juiste instelling zal geen berg te hoog blijken.

Ik hoor regelmatig van mensen in mijn omgeving; “ik moet vandaag weer voor controle naar het ziekenhuis.” Een zin, bijna achteloos uitgesproken, maar waar telkens een wereld van twijfel achter schuilt. Als je ooit teleurgesteld bent in je lichaam, doordat je geheel onverwacht te horen hebt gekregen dat je kanker hebt, maakt het wel heel lastig om weer geheel te vertrouwen in datzelfde lichaam. Natuurlijk wordt het minder spannend als de kanker langer weg is, maar zeker als de kanker meerdere keren terug is gekomen, is het hebben van vertrouwen best een opgave. Bas vertelde me dat de eerste keer dat hij kanker kreeg nog wel te overzien was. “Je wordt ziek, krijgt medicijnen en je gaat ervan uit dat het weg is, net als een zware griep. Maar als het dan weer terugkomt, realiseer je je pas echt met wat voor heftige situatie je geconfronteerd wordt.” aldus Bas. In dat licht bezien is het op 6 en 7 juni allemaal heel goed te overzien. Wij hebben slechts te maken met de zwaartekracht en onze eigen gedachten over wat haalbaar en onhaalbaar is.

Jack en Nicole de Jong maken al een aantal jaren van heel dichtbij mee hoe ongelooflijk lastig het is om het vertrouwen te hebben dat zaken goed gaan. Hun dochter Luca heeft een hersentumor, goedaardig maar op een inoperabele plek en daarmee ondanks de geruststellende naam net zo heftig als zijn kwaadaardige neefje. Telkens wordt hun vertrouwen op de proef gesteld. De tumor gedraagt zich geheel onvoorspelbaar en maakt het haast onmogelijk om te anticiperen wat er gaat gebeuren. Ze gaan als gezin op een prachtige wijze om met deze onzekerheden. Luca viert elke gunstige uitslag als een overwinning en ik heb Jack gevraagd mij ook mee te laten feesten. Vorige week kreeg ik weer zo’n heerlijk berichtje dat de MRI heeft aangetoond dat alles goed is. Heerlijk, dat geeft vertrouwen en dat voelt goed. Jack en Nicole zetten zich ook nog met ziel en zaligheid binnen het team deelnemerscoordinatie. Samen werken aan een toekomst waarin je kanker met vertrouwen en zekerheid tegemoet kunt treden.

Het grote voorrecht wat we hebben in Frankrijk is dat we omringt zullen zijn door duizenden prachtige mensen. 25.000 mensen die daar zijn om je op te vangen als het even teveel wordt. Je mag best even afstappen, waarna je jezelf weer oppikt en opstapt om de klus af te maken. Dit is exact wat kankerpatiënten moeten doen; telkens weer door naar de volgende behandeling, zonder zekerheid over resultaat en uitkomst. Met ons onbaatzuchtige afzien zullen we al die moedige mensen laten ervaren wat is is om zo geweldig gesteund te worden. Ondersteund in het omgaan met hun onzekerheden, met hun twijfels. Het weten dat er zovelen alles zullen doen om hen op te vangen, om hen bij te staan, geeft zoveel vertrouwen dat het loodzware pad afgelegd kan worden. Dat voelt aan als de Alpe oprijden met windkracht 6 in de rug.

Heel veel succes met de nerveuze laatste dagen..

Coen