Waarom doe je het?

Een vraag. Het antwoord lijkt simpel. We weten allemaal waarom we meedoen met Alpe d’HuZes. Althans, het antwoord lijkt voor de hand te liggen. Toch is het antwoord in mijn ervaring niet zo simpel en eenduidig als het lijkt. De context is in hoge mate bepalend voor de mate waarin je tegen deze vraag aankijkt. Als je rustig en comfortabel op de bank zit, is het gemakkelijker te beantwoorden, dan wanneer je volledig gesloopt en fysiek uitgepierd op je fiets zit met nog een aantal beklimmingen te gaan. Je wordt op een niet mis te verstane wijze getest op je antwoord. Die confrontatie is heftig.
In Costa Rica in februari tijdens de Pocho, was ik heftig in gevecht met de berg, met mijn te kleine fiets, maar vooral met mezelf. Peter herkende dit feilloos en zei toen ik meer dood dan levend van mijn fiets stortte boven op de Poas-vulkaan: “Je hebt niets te bewijzen broertje!”. Baf! Dat kwam binnen. Ik zat voor mezelf op de fiets en wilde koste wat kost acht keer die berg bedwingen. Dat gaat helemaal nergens over! Een harde, maar tegelijk prachtige spiegel die me werd voorgehouden. Dat is liefde, als je elkaar zo kan helpen je focus scherp te krijgen. Samen hebben Peter en ik nog één beklimming gedaan voor de vader van Piarella. Prachtig, intens en zoals het hoort, afzien voor een ander.

Het zijn deze momenten waarop je jezelf tegenkomt. Niet één keer, maar als het goed is meerdere keren en wellicht wel elke dag. ‘Waarom doe je de dingen die je doet?’ Een belangrijke en allesbepalende vraag. Afgelopen week zaterdag op de Tumble in Wales tijdens TumbleUp4Life was het weer loodzwaar. Vijftien beklimmingen wat zowel qua hoogtemeters, afstand als aantal (mentaal) een moordend evenement is. Toch was het deze keer totaal anders dan die prachtige dag in Costa Rica. Twee dagen voor het evenement kreeg ik een uitgebreide mail van Michel Schoneveld, één van de kanjers van BIG Challenge, met het heftige verhaal over zijn maatje Ab die getroffen is door maagkanker. Een verhaal zoals velen waaruit de liefde, zorgen en verdriet blijken die we ervaren wanneer een dierbare getroffen wordt door kanker. Gelukkig kon ik een klein hart onder zijn riem steken door aan te bieden de zwaarste vijf beklimmingen samen met Ab te maken. Wat is er mooier dan in gedachten bij prachtige mensen te zijn die op dat moment alle steun hard nodig hebben. Dat is zoveel mooier dan stil te staan bij je eigen pijn en ongemak van dat moment.

Naast Ab die meeging op de bagagedrager was daar ook Bryn. Bryn een Welschman die ook vorig jaar meedeed met de TumbleUp4Life heeft een hersentumor en weet dat hij leeft met een tijdbom in zijn hoofd. Bryn genoot vorig jaar intens van de prachtige dag die we met elkaar beleefden. Samen afzien en het leven vieren. Ik vergeet nooit de gezamenlijke laatste klim waarin hij samen met mijn zoon Bram naar boven reed. Voor Bram was Bryn een held en voor mij niet minder. Bryn was er weer bij dit jaar. Magerder, zwakker maar ongebroken. Een dag na zware onderzoeken, reed hij weer met zijn ‘Dutch Friends’ naar boven. Hoe hard het leven soms kan zijn realiseerde ik me toen hij me vertelde dat hij en zijn vrouw uit elkaar waren. “Het is hard om met iemand te leven die dood aan het gaan is!” was zijn verklaring. Ik realiseerde me zo intens hoe bevoorrecht ik op dat moment was. Dat ik op de fiets mocht zitten! Gezond van lijf en leden, een fantastisch gezin, waanzinnige vrienden en onderdeel van de mooiste familie ter wereld. Wat is een beetje ongemak, wat is pijn, wat is afzien? De berg werd er niet minder steil van, maar de beleving en motivatie waren niet te stoppen. Samen met Bryn, Ab op de bagagedrager, Bram en een geweldige groep kanjers, reden we de laatste rit naar boven. Omringd door dierbaren die ons hartstochtelijk naar boven schreeuwden. Er is niets mooiers dan dat. Dichter bij de hemel kom je niet!

Daarom doe je het en nergens anders voor! Nog een maand en we gaan met elkaar weer deze prachtige emoties delen en elkaar helpen de essentie te vinden van het afzien voor een ander. Nooit opgeven uit liefde voor een ander. Je hebt niets te bewijzen, maar alles te geven.