Klaas, Herman en Coen op de Mont Ventoux
Vandaag was een dag als een rollercoaster. De ziekte kanker laat zich heel lastig voorspellen en dat maakt dat je in het zicht van deze ziekte met alles rekening moet houden. Na gisteren heel hard gewerkt te hebben aan het in de lucht krijgen van deze site, was ik daar vanmorgen nog helemaal vol van. Ik sprak Klaas Veenbaas over een technisch aspect van het beheer van de site en hij vertelde me dat hij met Marijke in het ziekenhuis was waar ze de uitslag zouden krijgen van de scans. Heel erg spannend natuurlijk na maanden van chemo’s en behandelingen voor Marijke’s borstkanker en het vooruitzicht van verschillende operatie scenario’s. Gelukkig kwam halverwege de dag een verlossende Tweet dat het er erg goed uitziet en er borstbesparend geopereerd kan gaan worden. Bas werd ook vandaag opgenomen en zijn broer Steph meldde vanmorgen per Tweet dat de eerste injectie ter stimulatie van zijn stamcellen genomen is. Dat wordt dus de komende maanden heel spannend. Het ziet er goed uit maar de behandeling is heel erg risicovol dus Bas zal alle steun nodig hebben om dit traject te volbrengen. Waar deze twee mensen vandaag vol energie naar boven kunnen kijken, daar sprak ik Herman Houweling vanmiddag en hij heeft het heel erg zwaar. De tumoren groeien te hard en de morfine legt zijn darmen stil. Hierdoor zit hij in een zeer negatieve spiraal van obstipatie, weinig eten en daardoor steeds minder energie. Tel daarbij op dat KPN er ook wel weer vorstelijk lang over doet om een telefoonlijntje aan te sluiten en het wereldje van Herman wordt snel kleiner. Wat ik zo ongelooflijk knap vind is dat hij ondanks zijn toch uitzichtloze situatie, toch naar de lichtpuntjes blijft kijken. Na 10 minuten hebben we het niet meer over de ongemakken, maar praten we over mooie zaken waar we met zijn allen mee bezig zijn. Even is er geen ziekte maar werken we schouder aan schouder aan iets waar we vol voor willen gaan. Ziekte of geen ziekte, Natuurlijk wordt zijn lijf zwakker. Zijn vermogen om van mooie dingen te genieten krijgt toch de overhand. Herman leert me keer op keer over de ongemakken heen te kijken. Natuurlijk is dat lastig en natuurlijk gaat dat lang niet altijd vlekkeloos. Maar ondanks dat ik vanavond tijdens het trainen ook mijn tranen de vrije loop liet, wetende dat Herman heel erg ziek is en me realiserend dat hij het niet gaat redden. Ik weet ook dat zijn kracht doorgaat. Wij gaan door en geven nooit op want mensen als Marijke, Bas, Herman en vele anderen verdienen onze onvoorwaardelijke steun, inzet en passie.